A tormenta está a piques de estalar, sabiámolo, sería mentira dicir outra cousa. En 2011, tiven a sorte de ir vivir a Grecia. A miña sorte, ao revés da traxedia que habitaba nun territorio considerado como o berce da democracia, era desproporcionada. Mudeime de país e, grazas ao fondo económico europeo do programa Erasmus, recibín cursos de formación na universidade, nun estado afogado polos recortes impostos pola troika. Como a doutrina do Shock era tan crúa e dura, o “monstro” reapareceu nos sectores máis populares. Nesta situación xurdiu o esperanzador nome da sociedade popular: Amencer dourado.

O partido fascista logrou o 7% dos votos, entrou o Parlamento grego e ocupou dezaoito escanos. Desde entón non abandonou o sitio que ocupaba. A súa estratexia é similar á que estamos a ver todos os días en televisión e en directo, en fin, mellorada. É dicir, emite supostas ocorrencias insensatas que impactan na opinión pública. Así mesmo, organiza accións provocadoras para animar aos seus inimigos a que vivan o enfrontamento. Ataca aos grupos máis sensibles e vulnerables da sociedade para que se rebelen contra a maioría para obter beneficios á conta deles.

A situación en Grecia espertou o interese da xente no mundo e ao volver a casa tiven moitas oportunidades de participar en debates e conferencias sobre a experiencia. As lemas daquelas cerimonias reflexionábanse sobre a mesma idea: “Que podemos facer para facer fronte á extrema dereita?”. Entón non o sabía, e hoxe non o teño do todo claro. Con todo, en cada faladoiro repetía a mesma idea: temos que crear espazos colectivos que socialicen a nosa praxe política para axudar ás persoas que sofren as consecuencias máis duras deste inhumano sistema.

O mellor colectivo contra o antifascismo é a PAH (Plataforma de Afectados pola Hipoteca). É unha especie de Babilonia. É un lugar de encontro para empoderar ás persoas que case todo o perderon, ás que recuperaron o seu vínculo coa sociedade, ás que se deron conta de que o apoio entre os seus semellantes é fundamental. Un lugar de encontro para recuperar a dignidade perdida máis aló da súa cor de pel. Os seus logros son a garantía diso. En Sabadell e Manresa, cidades con altas taxas de inmigración –espazos propicios para estender o discurso do odio–, a cidadanía ha visto que quen buscaban enfrontar aos seus veciños topáronse cunha rede comunitaria contra a intolerancia.

Con todo, o contexto é propicio para que o lume se reaviva. Como mostra diso, dous ataques racistas ocorridos en Cataluña: os centros de acollida xuvenil; a maioría dos ataques golpearon aos magrebís. Despois dun longo e solitario camiño en busca dunha oportunidade, na sociedade occidental que creou o racismo estrutural deben vivir a lei para os estranxeiros, e coma se fose pouco, ademais, denominamos Estranxeiros Non Acompañados Menores (MENA). Reforzando aínda máis o seu estigma, o que facilita a súa agresión, xa que construímos un suxeito homoxéneo ás súas costas.

Así, uns días despois, en pleno ruído mediático, instalouse unha carpa verde con bandeiras españolas nun dos municipios onde se produciron os feitos. Mentres os Mossos apoiaban aos concentrados que reivindicaban consignas contra os fascistas, só os mozos que eran obxecto de xenofobia quedaron sós. Evidentemente, eles nunca terán unha bolsa da Unión Europea para vivir con tranquilidade. Por tanto, sexamos conscientes de que só podemos ser capaces de desenvolvernos.