A principios de 2016, Ólafur Arnalds pediu vía tweet aos seus fans frikis que lle axudasen a atopar a ferramenta Moog Piano Bar. Grazas a esta máquina, un piano acústico pode enviar un sinal numérico MIDI. Unha vez obtido, traballou durante dous anos no programa Status, co que ligou o seu piano voado a outros dous pianos. O algoritmo, segundo os acordos que alcanza, fai que os outros dous pianos tocen unha sucesión harmónica no modo dun arpeggiator.

Ao entrar na sala Gare du Midi, pronto nos damos conta de que a música que escoitamos con humildade chegou da escena buxán. Só operan as teclas de dous pianos en simetría, coma se fosen pantasmas, e suscitan a curiosidade da xente. Antes de que todo o público senta, entran os músicos: tres violinistas e un tonel acompañan ao pianista islandés e atrapan a habitación desde o segundo no que empezan. De cando en vez, úneselles un batería que adorna o ambiente post-clásico cun toque jazz.

Ofrécennos unha música que colga tempo, intemporal, galáctica. Do mesmo xeito que o Björk, a mestura de cordas e sintetizadores é transportada de forma extremadamente fixa, xa que os sons electrónicos parecen orgánicos. Ademais dos pianos e teclados, algunhas máquinas de efectos rodean Ólafur, porque emprega reverb e delay profundos para decorar as cancións, ao servizo da brillante poesía que contan as súas pantasmas.

O concerto é integramente instrumental. Co lirismo que desprenden as cordas, non fai falta falar. Para compensalo, Ólafur toma a palabra usu para referirse a unha anécdota relacionada coas cancións. Así sabemos, por exemplo, que Fighting Shit comezou coa batería nun grupo de hardcore, pero que a súa nai non a soportaba e fíxolle escoitar a Chopin ata que se convenceu para empezar o piano. Terminan cunha canción no seu recordo. Mentres tocan os chelos e os violíns caen do tablado, o público aguza as orellas para aproveitar as últimas notas deste concerto cheo de maxia.

Pero non foron os que estaban sobre o escenario, senón os que fixeron este momento marabilloso, xa que tamén hai que destacar o traballo dos técnicos de luces. Decoran con xogos bonitos, respectando o ritmo e o ambiente da música, cun mestre da austeridade e a elegancia.

Os aires de Ólafur Arnalds son como os momentos que transcorren ata que se espertan e dormen pola mañá, murmuran historias idílicas aos oídos. O seis músicos e as dúas pantasmas que compoñen a banda están de xira europea, pero o concerto que ofreceron en Biarritz era o único no País Vasco. Estarán en Guíxols, Cataluña, o 19 de xullo.