A rebelión destes Guerreiros estalou en novembro. A protesta, nun principio contraria á subida do prezo dos carburantes, non tardou en reunir outras reivindicacións: mellorar o poder adquisitivo, reducir os impostos, dimisión de Macron, cambiar o sistema... O presidente francés cualificouno de "gran debate nacional" no seu intento de "tranquilizar as cousas". Pero ao día seguinte de terminar o debate, o 16 de marzo, unhas 10.000 chaquetas amarelas manifestáronse en París e producíronse “accións violentas para romper comercios, quioscos e escaparates”.

Coa escusa destes "grupos violentos", Macron respondeu prohibindo as manifestacións nos lugares máis importantes como o Campo Elisio de París, a praza Pey-Berland de Bordeus ou a praza do Capitolio de Toulouse de Occitania. Segundo Macron, trátase de actos "criminais" nos que o Goberno ten que ser "forte". sente dono da rúa e elixiu o camiño da represión para evitar o impacto global da revolta social.

Como calquera presidente do Goberno, Macron sabe que o conflito social vaise a solucionar a través do diálogo para resolver as reivindicacións. Tomar a rúa, mandar as mobilizacións fóra dos espazos principais e pór o foco da revolta neses “grupos violentos”, atrasando as solucións, é agravar a situación e convertela nunha polvoreira. A represión non é o camiño.