Febrero foi moi caloroso. Despois de tres días nos que tivemos que cortar os fríos, volveu ser o mes de febreiro máis caloroso. Os fríos anteriores atrasaron algunhas floraciones: mecosa (Acacia dealbata), avellano (Corylus avellana), xasmín de inverno (Jasminum nudiflorum), ou loretxiki (Ulex parviflorus), brezo branco ou esbrancuxado (Erica arborea), etc. O quecemento posterior ha provocado, entre outros, o florecimiento do ciruelo (Prunus domestica), o ciruelo xaponés (Prunus cerasifera “Pissardii”), o espino negro (Prunus spinosa), as magnolias (Magnolia soulangeana, M. Stellata...), salgueiros (Salix spp), marmelo xaponés (Chaenomeles japonica), violeta con cheiro (Viola odorata), fresa salvaxe (Fragaria vesca) e piñeiros (Pinus spp. ).

Foise o máis quente dos meus manxares, pero tamén o máis perfumado e colorido. As floraciones vestíronse en cores máis intensas que en anos anteriores, ou acenderon as luces brillantes deses días, especialmente este ano. Ademais de tocar os ollos, o nariz tamén me invadiu este ano un cheiro máis denso. Sobre todo, o cheiro dos magnolios deleitárame. Nos portais da parte traseira da casa e da dianteira teño dúas cousas diferentes, e cada cal se pelexa máis, máis que un perfume.

Nos nosos portais hai dous ventos que son os habituais: o Sur e o Oeste. E aínda que se aliou nesas apologías de aromas, os ventos téñense a si mesmos, son lixeiros, pero teñen a cabeza. Occidente ten o poder de facer un espectáculo formidable. Toma o punto de pene aproveitando as pernoctaciones da á. E as magnolias de salitre que trae teñen os cornos abertos. A sacudida do vento baila as flores, e os pétalos agárranse ao remolino do vento, arrincando, arrincando as flores, retorcéndoas. É a choiva de pétalos. Un espectáculo da natureza que se produce en momentos moi concretos, raros.

En Dima chámaselle touro a febreiro, e estiven alí a finais de febreiro. O horto dos nenos da escola local e o coidado dos nenos do xardín. Aprendín moitísimo. Deilles un rol de profesor, e aí aprendín o que é o lubecillo, a lingua, a sátira... E alí tamén vivimos a choiva de pétalos. Non había magnolio na parte da horta, pero a choiva de salgueiros empapáranos. Habémosnos/Habémonos empaparado de coñecementos.

Alí predominaba a frescura; ao volver a casa, á calor da costa, o carballo (Quercus robur) púñase de novo as follas e o olmo (Ulmus sp.) Deime conta de que florecían e non me metín nun mártir!