Vivín dúas folgas feministas. Só foron dous, pero xa me quedan lonxe outros 8 de marzo, que nos daban “felicidades”, que tiñan forma de flores ou bombones, que che convidaban a seguir sendo o mellor coidador de casa. Non está lonxe no tempo, pero si no espazo –físico e mental–, polo menos no meu. Iso paréceme un logro ideolóxico, un paso. Unha folga require implicacións, as folgas son incómodas e a incomodidade –e o contacto coa economía– move as cousas dun lado a outro.

A cuestión é a que lado move a ficha o poder. Está claro que para as empresas que pisan ás mulleres* traballadoras, para os homes que non se preocupan do coidado ou para os distintos axentes que lexitiman a violencia, os estereotipos… era moito máis fácil o tempo das flores. Pero cando non se poden frear os movementos na rúa, a estratexia habitual é a “fusión”, pero neutralizando a parte ideolóxica e asumindo a parte estética. Vistes os marabillosos vídeos do Movemento Feminista de Euskal Herria sobre o concepto de “branqueo azamboado” da man da humorista Beatriz Egizabal. O branqueo azamboado é, entre outras cousas, que Iberdrola organice estes días concursos de contos sobre “mulleres”, ou que os homes do Concello de Vitoria-Gasteiz queiran sacarse unha foto colectiva con motivo do 8 de marzo, tras o desaloxo do espazo feminista Talka… Logo vén a adhesión da raíña de España e non abordar o problema de centos de pallas viroso. E isto, amigos, non é a “culpa” do movemento feminista. Esta é unha técnica de supervivencia do sistema. Pero parece que sinalar calquera posible punto débil do movemento é un motivo de alegría para moitos. “Estádesvos mal”.

Ao heteropatriarcado capitalista, sabemos quen son os inimigos, non o esquecemos nunca, os visibilizamos. E si Ana botín di que o 8 de marzo deste ano puxo unha chapa azamboada na punta do nariz, non, non é porque o feminismo fracase no discurso, non é porque non resalta o factor de opresión de clase, non é porque queremos loitar xunto a botín. Non cremos na mentira do “feminismo liberal”, xa sabedes tanto. Mesmo se aburre un a darlle explicacións.

Por favor, a seguinte que vén dar unha volta polo bidegorri para desprezar unha das mobilizacións máis fortes dos últimos anos. Os ramos estaban fóra de lugar, pero os ramos de consello asomábannos á cabeza.