Bambúd, tablado
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de Arantzazu e renovaba imaxes inéditas. Dúas fotografías: a baga, na que os apóstolos de Oteiza estiveron tirados á beira do camiño, e a segunda, os traballos de colocación desas pedras talladas na fachada.
Non vou entrar no buraco negro do oco de Oteiza, que debería quedarme mudo. O veciño chamoume a atención: a estada. Era un estadaxe de madeira, unha estada levantada sobre unha táboa xarada. Por iso chamaráselle tablado. No lugar atópanse esas estruturas metálicas que se quitan e colocan nun claqueteo que vemos hoxe en día. Na foto non coñecía a madeira e o primeiro que quería preguntarlle ao meu avó Jesús Mari: con que madeira facíanse as estadas de outrora? Non en balde foi un serrallo.
Na súa opinión, aquí construíronse poucas estadas como o de Arantzazu. Na maioría dos casos utilizáronse estadas móbiles sobre caballete para levantar as paredes da casa e posteriormente construír o interior de piso en piso. No muro exterior empregábanse estadas colgantes que, en caso de necesidade, movíaselles polo beirado mediante cordas. Do mesmo xeito que os de caballete, as táboas que se utilizaban para estas observacións eran de piñeiro insignis (Pinus radiata); as de sete, de sete centímetros de grosor. Supoño que os poucos grandes taboleiros das fachadas tamén serán de piñeiro.
Na zona asiática é costume realizar estadas con outra planta. Na actualidade séguense construíndo estadas de bambú para a construción de máis de corenta rañaceos en planta. Os carpinteiros que traballan neste oficio teñen unha arte inmensa, teñen que facer estudos especiais e cobran máis. Din que as estadas de aceiro son demasiado ríxidos e que son fáciles de caer. Un refrán chinés di: porque é brando, dá a lingua, o dente é ríxido e rompe. O bambú, grazas á súa flexibilidade, sostén o ataque dun vendaval ou dun terremoto no lado bo. Doutra banda, adáptase facilmente á forma que se quere dar á construción e constrúese no medio tempo. O principal problema é a duración, un tres anos.
As canas (Arundo donax) e os bambús (Phyllostachys spp) que tamén se cortan no noso país para pardas ou paus teñen unha duración similar. Iso si, córtanse na lúa crecente de febreiro. Como o que acaba de deixar, virá de febreiro...
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer... [+]
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar... [+]
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar,... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]
O ambiente de sangue adoita ser cada inverno. Tesoiras, machos, porcos, motosierras... podas con fío! Os xuízos están dispostos a ditar sentenza. Demasiados xuíces indiscretos. Moitos cascos de cabeza quente. Desapiadados.
Non sabemos onde teñen o corazón as árbores que... [+]