Paxkal instalouse nun recuncho do bar Ziaboga, cunha guitarra eléctrica na man e un micro á altura. Nós, en cambio, mantiñámonos/mantiñámosnos á vez, firmes, fronte á frescura do exterior. As primeiras notas tranquilizan rapidamente os desprazamentos e as charlas na zona de aloxamento e, o bar convértese nun miradoiro en boas condicións, non sempre é así…

Na primeira parte do concerto, os meus veciños de esquerda e eu temos o mesmo problema: a síndrome da canción incapaz de escoitar na radio, que tantas veces se escoitou no camiño. Despois de cuchichear no aire, preguntámonos cal era esta última canción sen que ninguén o saiba. Pero tamén hai cancións máis clásicas, como Non estafe for love de Hertzainak, que comezan a cantar con timidez os oíntes.

Mentres refresca o pescozo, deixa o micro e a guitarra a Iosu, do grupo Isuo e Kezman, que cantaron un par de cancións xunto ás dúas.

“Non queredes bailar un pouco? Logo non digas que non se liga entre semana, eu douvos oportunidades!”. Así comezou a súa segunda parte Paxkal. A pesar de que non é moito o baile de campo, a xente levantouse e non se arrepentirá da Carta do grupo Hemendik at. Toca o riff eléctrico á guitarra, cun fajo de funk, e a voz da norma pública pasa as coplas apértase cada vez máis, coma se a vergoña deixaría ao carón. Non é unha alegría?

O climax deste concerto especial foi o das melodías Mila, de Gatibu. Ao soar as primeiras notas xa se ouve o berro da xente que coñece o primeiro disco do grupo até os oídos, que coñece con entusiasmo a segunda voz. Non podía ser máis contenta, porque é a mellor canción que lles gusta!

Paxkal terminou o concerto coa canción Koilara do cantante Izaro, e o público que chegou de todos os sitios repartiuse tomando cada un a dose de agarimo que necesitaba.

Cantar versións é un exercicio difícil, porque moitas, ás veces, caen no talón da imitación. Pero Paxkal, quizais debido a un longo traballo, impón ás cancións a súa forma de cantar. Poderiamos dicir que os paxkaliza.