No informe titulado “Da vulneración dos dereitos fundamentais e das liberdades públicas, da resposta penal posterior ao 1 de outubro e da aplicación do artigo 155 da Constitución española”, o Ararteko Rafael Ribó afirma que “a intervención do Tribunal Supremo e do Tribunal Superior de Xustiza é unha importante artimaña procesual e o obxectivo é que o Tribunal Superior de Xustiza de Cataluña non se ocupe do caso”. En liña co Manifesto dos Profesionais do Dereito, séguese: "Os feitos descritos polo fiscal e os xuíces de instrución baséanse en argumentos perversos que non se corresponden co que realmente ocorreu. Cando na instrución de delitos de rebelión, sedición, terrorismo, organización criminal e similares vulnérase o principio de legalidade penal, trátase de impor sancións correctivas e de destituír certas posicións políticas de face ao futuro”.

En opinión de Joan Queralt, catedrático de Dereito Penal da Universidade de Barcelona, “desde un punto de vista xurídico e procesual, no proceso contra o proceso independentista producíronse graves disfuncións que fan xuridicamente inútil e democraticamente absolutamente inxusto todo o proceso”. Mostra a súa indignación cando escoita que houbo violencia. “En Cataluña e en España sabemos moi ben o que é unha rebelión: O último foi o do tenente coronel Tejero. Aquilo foi unha revolta. O que sucedeu en Cataluña pode ser politicamente discutible, condenable ou aplaudible, cada un ten o seu punto de vista, pero en ningún caso foi un delito do código penal vixente”. Carme Herranz Col·lectiu A avogada do grupo Rolda comparte esta opinión: "No Tribunal Supremo realizouse un laboratorio xurídico, un Frankenstein, que foi sometido a votación. A violencia da rebelión é espiritual, non física; é pura construción de laboratorio”.

Àlex Solà, membro da defensoría de Jordi Cuixart, xunto a Mariña Roig e Benet Salellas, asegurou que “a urxencia da intervención política levoulles a abandonar todas as garantías do proceso penal. En contra da doutrina do propio Supremo, o propio xuíz Marchena insistiu en que "non é o momento de falar de dereitos fundamentais". Neste caso todo é excepcional. Neste caso está a aplicarse o dereito procesual do inimigo”. O catedrático Queralt engade: “Todo isto non é máis que o triste preludio dunha longa e grave inxustiza contra os líderes políticos pacíficos que se afastaron do pensamento oficial”.

Hai leis que din que hai unha estratexia específica detrás de todas as irregularidades e vulneracións. "Coas euroórdenes viuse máis claro que en ningún outro lugar que Llarena tiña unha estratexia e que o contido das súas decisións foise adaptando ao que pensaba que lle ía a suceder. Ao ver que Bélxica corría o risco de que non se aceptase a euroorden, retirouna. Un xuíz non pode ter estratexia. A euroorden é un formulario e o xuíz Carmen Lamela marcou a casa correspondente á comisión dun delito de corrupción. Foi un truco”, destaca o avogado Herranz. No caso das medidas cautelares, o profesor Queralt considera que a mesma estratexia aplicouse: “Abusaron desmesuradamente da prisión provisional, xa que o seu obxectivo era inhabilitar aos electos, e actuaron en contra do que di a lei, a pesar de que o Tribunal Constitucional ratifíquelles en contra das súas sentenzas”. Herranz explícanos este último punto co seguinte exemplo: "Utilizaron un argumento dinámico para manter aos procesados en prisión, pero non para iso. Primeiro dixeron que ao ser un cargo público había risco de reiteración delituosa, pero cando Joaquim Forn renunciou á súa acta de deputado, esqueceuse diso e ese argumento quedou en segundo lugar. O risco de fuga foi interpretado en función do que fixeron os demais, e iso é grave, xa que a lei debe ser sempre interpretada de forma individualizada, só en relación á persoa procesada”.

Solà fálanos dunha das irregularidades que denunciará na vista oral para solicitar a anulación das investigacións. “A instrución realizouse por delegación. O xuíz Pablo Llarena non instruíu nada, senón que deixou a instrución en mans do Xulgado de Instrución número 13 e da Garda Civil. Por tanto, realizáronse probas fóra do procedemento, sen posibilidade de oposición ou intervención por parte dos procesados, o que contraviene todos os principios penais”. En canto á estratexia de defensa, anúncianos que: “Non só faremos unha defensa de contragolpe político, senón que tentaremos non perdoar nin un só”. Como primeira medida, presentouse ante o Tribunal de Luxemburgo un problema prexudicial de armonización penal para os países da Unión Europea (UE). Queren que se teña en conta o contido da sentenza do Tribunal de Schleswig-Holstein que tombou a euroorden contra Carles Puigdemont e que así se poña en dúbida a denuncia dos tribunais españois.

Benet Salellas escribiu o seguinte: Jo acuso, que leva o prólogo de Anna Gabriel e a intervención de Jordi Cuixart. A defensa en judicis polítics [Denúncioo. A defensa nos tribunais políticos] nas conclusións do libro: “O xuízo político pon de manifesto que tanto a natureza do Estado como o mantemento da orde vixente é a función do dereito”. E, de acordo con Cuixart, expón esta reflexión política: “A loita pola transformación da organización social sempre leva riscos e hai que aceptalos desde a conciencia política de que quen participa na loita política contra o Estado é culpable. Culpable, si, pero non polos cargos e delitos que se detallan no escrito de acusación, senón pola vida e pola defensa de algo”.

Decálogo de irregularidades e vulneracións de dereitos

O xuíz está baixo
sospeita polo sistema de distribución Polémica. Os profesionais da avogacía denunciaron que o método para adxudicar a causa contra o referendo ao xuíz conservador Juan Antonio Ramírez Sunyer non foi claro.

O investigador parcial
Daniel Baena, tenente coronel da Garda Civil encargado de elaborar informes contra dirixentes independentistas, tiña un perfil anónimo en Twitter para insultar a algúns dos imputados, partidos políticos e organizacións implicadas.

A intangibilidad dos parlamentarios
no artigo 57 do Estatuto de Cataluña sinala que “os membros do Parlamento son intocables en canto aos votos emitidos e as opinións expresadas durante o exercicio da súa responsabilidade”. No entanto, pediron penas de cárcere e inhabilitación para a expresidenta do Parlament catalán, Carme Forcadell, polo delito de falsidade penal.

O Tribunal competente conforme ao
artigo 57.2 a) do Estatuto corresponde ao Tribunal Superior de Xustiza de Cataluña a competencia para o enjuiciamiento dos litixios contra os membros do Parlamento de Cataluña. Con todo, o Tribunal Supremo asumiu esta competencia ao considerar que o Parlamento “deu as costas” á competencia do Constitucional.

O Xulgado de Instrución núm.
13 practicou diversas actuacións a través de providencias que, polo seu contido, debían ser realizadas por interlocución. Desta forma impídese a presentación de recursos.

A Audiencia Nacional española
citou a declarar a Jordi Cuixart e Jordi Sànchez como violación do dereito á defensa, sen ter coñecemento da denuncia da Fiscalía. Os membros do Goberno foron convocados con 48 horas de antelación, insuficiente para preparar a defensa dos dous partidos.

A interlocución de procesamiento
non é firme, xa que Pablo Llarena admitiu que non comunicou a Toni Comín e Meritxell Serreti a súa interlocución para que concluíse o sumario. Por iso é polo que admitise a trámite o recurso de reforma.

Rebelión sen violencia
Para que haxa delito de rebelión e sedición é necesario que haxa unha sublevación violenta, pero tanto o tribunal alemán de Schleswig-Holstein como os fiscais de Bélxica e Escocia demostraron que non sucedeu así.

O xuíz Pablo Llarena opúxose
á xurisprudencia do propio Tribunal Constitucional co fin de destituír temporalmente aos electos mediante inhabilitación provisional.

A convocatoria de
referendo non acordado está despenalizada, segundo a explicación e os motivos da Lei 2/2015. Carece de carácter xurídico-penal suficiente, polo que carece de carácter delituoso.

Esta reportaxe foi publicado polA Direct en catalán e foi traducido ao euskera grazas ás licenzas libres Creative Commons. Con motivo do xuízo contra o independentismo, A Direct publicou un xornal monográfico de 80.000 exemplares que distribuíu gratuitamente nos Países Cataláns.