"As esixencias do movemento obreiro non se satisfán co estado de Bismarck"
- César de Vicente (Madrid, 1964) traballou sobre edicións de obras de Herbert Marcuse, Günther Anders ou Erwin Piscator. Participa no grupo Centro de Documentación Crítica e publicou o ano pasado A revolución de 1918-1919. Alemaña e o socialismo radical (Revolución de 1918-1919). Alemaña e o socialismo radical) coa editorial Catarata. Coincidindo co centenario da revolución alemá, o Instituto Gerónimo de Ustariz convidou á libraría Katakrak de Pamplona a presentar o seu libro.
Por que a Revolución Alemá ha tido tan pouca presenza no seu centenario?
É certo que a súa presenza fóra de Alemaña foi moi baixa. En Alemaña non foi así. En Berlín, por exemplo, levouse a cabo un programa de novembro a marzo, case todos os días con coloquios ou conferencias. A cidade foi testemuña da cronoloxía do centenario coa colocación dos vagóns de tren. Na prensa local están a publicarse artigos sobre a revolución.
Cal é o problema desta revolución? A razón máis evidente é que a revolución non gañou. Ademais, o auxe do que sería o nazismo empezou tras o esmagamento da revolución. E iso eclipsó todo o que a revolución podía dicir. Ademais, atopábase entre a revolución de 1917. E no relato da socialdemocracia calouse sistematicamente. Faise un chamamento a interpretala como un enfrontamento. Ademais, a revolución apenas puido tocar ás institucións, porque non tivo tempo.
A outra razón é que a socialdemocracia reprime a revolución: coa violencia, de forma despreciable, inventando mentiras contra os espartaquistas e de forma sistemática. Onde os revolucionarios atacaron a Manu Militari. E como non podía chegar con soldados procedentes da Primeira Guerra Mundial (que chegaran desmoralizados, troceados, cansos), formou Freikorps: unidades de ataque de voluntarios.
A masacre foi tan evidente que non se pode pasar á historia. E quen dominaron a historiografía alemá
como foron os socialdemócratas non podían contar, traballar, investigar o que sucedeu en 1918-1919. Por iso négase tamén que sucedeu.
Por iso foi tamén o centenario o que resucitou a revolución. É máis, si non asasinasen a Rosa Luxemburgo e a Karl Liebknecht, probablemente non teriamos nin idea da revolución.
No libro empezas a falar do estado que pensa Bismarck no século XIX. Como o Partido Socialdemócrata (SPD) acepta as regras de Bismarck para entrar no xogo político. E como chegar a xestionar ese estado, o SPD nunca se vai a situar a favor dunha revolución.
Si. A pesar de que durante anos había duros enfrontamentos entre o poder de Bismarck e o SPD (por exemplo, as ilegalizacións), de facto había un pacto. Bismarck expúxose: Podía seguir “no poder” se ante o seu principal problema, o SPD, deixábase levar por certas cuestións. Ao mesmo tempo, era a lectura que fixo o SPD: “Bismarck rendeuse sen unha confrontación brutal, salvo as folgas. Por tanto, non fai falta unha revolución para cambiar as cousas”.
Por suposto, vostede pode obter peticións do poder, si son esixencias reformistas. Pero aquí hai unha confusión que aclarou Luxemburgo: que é a reforma e que é a revolución. Porque a revolución non é unha transformación violenta da sociedade, e a reforma non é unha transformación paulatina e pacífica. O problema é que coa reforma non se transforma a sociedade. O pacto é o que hai. A reforma di: todos rendemos e todos estaremos satisfeitos. O que pasa é que coa reforma non se cumpren as esixencias de todos. Porque as esixencias que están na orixe do movemento obreiro, comunista ou anarquista non se cumpren coa estatua de Bismarck.
E, con todo, parece que a través dos cambios reformistas estás a conseguir que se cumpran os requisitos. Pode vostede pasar da monarquía á república, por exemplo. E se o ves así, non queres a revolución para nada. É máis: se alguén pon en marcha a revolución, liquidarao.
A ruptura interna da socialdemocracia foi entre os que apoiaron a Guerra Mundial e os que non. Pero seica esta ruptura non viña xa de antes? Non eran polo menos dous proxectos antagónicos dentro do SPD desde 1905 en Rusia?
De non haber unha guerra, habería unha gran ruptura. Pero imos antes. Os partidos socialdemócratas europeos pactaron non participar na guerra. Con todo, ao comezo da guerra, apoiaron a guerra: o asasinato do socialdemócrata alemán por parte do socialdemócrata belga. Pero hai outro asunto importante: a socialdemocracia aceptaba o colonialismo. Por que? Porque era bo para os traballadores alemáns. Isto provocaba unha contradición que non se podía manter. No fondo dicíase que era bo pisar tamén de forma colonial ao traballador do Congo. Isto non podía durar moito tempo.
Rosa Luxemburgo denunciou que unha parte da acumulación de capital baseábase no imperialismo. E, por tanto, eu creo que esa división foi causada pola guerra no seo da socialdemocracia polo imperialismo.
a arte “Stefan Zweig escribiu a obra Geremias. Estreada en Suíza. A mensaxe era: a guerra é horrible, deixemos entrar ao inimigo porque pola contra nos destruirán. Era un traballo de 1916. A Gran Guerra demostrou que o proxecto burgués non era viable: multiplicábase o progreso pero se aumentaba a miseria para a maioría da xente. Con máis riqueza, máis miseria. A guerra fixo estalar o sistema social, acabou co sistema burgués. E da fronte volvían os mortos, os mutilados e os tolos. Cando se marcharon vendéronlles a vitoria do Kaiser e a grandeza de Alemaña”
Geissenkloesterle (Alemaña), fai 42.000 anos. Os que vivían na cova da conca do Danubio fixeron unha frauta con ósos de ave e marfil mamut. Na mesma época, os habitantes da cova de Divje Babe en Eslovenia tamén fixeron unha frauta co fémur dun oso. Estes son os... [+]
Conca do Elba, 1417. Debido á seca, o nivel do río descendeu considerablemente e alguén marcou o nivel da auga nunha pedra, tallando un letreiro: “Si ves de novo esta pedra, chorarás. A auga estaba neste nivel en 1417”.
O seguinte letreiro é de 1616: “Si vesme,... [+]
