Instaleime diante do computador. Escribe un artigo para Argia. Sobre que? Sobre que escribir sobre non saber? Demasiado típico? En función de que se pon en marcha as entrañas cando o bilis convértese en palabra?

Nas obras de teatro ou de literatura, no meu caso, a elección de contidos e temas non sempre foi consciente. Non proceden dunha reflexión profunda, dun traballo de documentación ou dunha intención de investigación cun obxectivo concreto. O motor é moito máis simple, máis parvo, máis humano: as miñas eleccións veñen da necesidade de vomitar e da intención de amor de provocar o vómito. Por que? Non o sei. Si póñome a pensar, é posible que atope unha razón, ou que a invente. Pero tería que facer un esforzo para facelo. Podo facer un esforzo. Merece a pena facelo? Non o sei.

Sempre me pareceron as creacións máis interesantes que os creadores que as crearon. Estou moi contento, sinto moi agradecido pola acollida ou a repercusión que tiveron os traballos do noso equipo. Dá igual si ese eco foi grande ou pequeno, dá igual con que o comparas, compartir a atención e a enerxía dunha soa persoa é un agasallo xigantesco. Por exemplo, que neste momento vostede estea a ler estas liñas. Doutra banda, si a alguén lle leva a facer un traballo creativo propio (aínda que sexa á altura do pensamento íntimo), paréceme que é xenial. O momento no que outro (un músico, un cineasta, un ou varios dramaturgos) créame ese movemento porque eu mesmo ámoo: a medida que o seu traballo o recollo, estou a crear a miña propia obra, ata que a súa case perde importancia.

A obra de creación supera na maioría dos casos ao propio creador. Por suposto, cando escribo póñoo da miña cabeza, pero non só. Fíltraseme constantemente o traballo doutros axentes, o mundo que son escribe en gran medida o que digo: infancia, persoas ás que quero, charlas en cafetarías, críticas e provocacións recibidas, libros lidos, titulares, meterme a pata que me perdoaron os meus amigos, aplausos negados polo público... O mundo que son escribe leste mesmo artigo que estou a escribir comigo. Os traballos deberían asinarse sempre da seguinte maneira: “O nome do autor e o seu contexto”, “O nome do autor e os libros que leu”, “O nome do autor e as súas conversacións cos seus amigos”. Ou ningún nome.

Escribo os meus textos nunha época na que hai necesidade de vomitar: a oka poética. Escribo os meus textos desde o interior dunha sociedade que necesita vómitos: o oka político. E esta época, esta sociedade, entre outras cousas, ten as súas entrañas en temas de racismo e xénero, as bilis, os residuos que hai que botar. Tamén eu vomito desa sociedade sen saber como, por que, de onde, cara a onde.

Pero coa necesidade de alcanzar a calma despois de vomitar.