Antes diso, durante nove meses, os responsables dun hospital ignoraron a unha muller que leva dez anos en estado vexetativo unha vida que esaxeraba cada día o seu ventre, coa secreta esperanza de que, talvez, puidesen apagar por si mesmos e eliminar sen sobresaltos un feto que quedase a medio camiño. Durante nove meses negáronse a sacar unha única conclusión lóxica, porque antes diso, un ou varios dos homes daquel hospital decidiron –ou tiñan– que aquela muller en estado vexetativo non era un coidado e un ser humano digno dela, senón un anaco de carne que podía –ou tiñan– utilizar para a súa goce. A saber cando o decidiron. Quen sabe cantos?

Agora, noutra oficina, outro home escribiu –e publicou un xornal– que a policía está a investigar si esa muller que leva dez anos en estado vexetativo foi violada. E o peor é que poida que sexa certo, que a policía non investiga quen a violou, senón si violoulla, coma se tratásese doutra forma de concibir a unha muller que leva dez anos en estado vexetativo.

Os que a violaron, os que fixeron a vista gorda, os que dividiron a situación, os que investigan quen sabe que e como. Eu non se que é exactamente a cultura da violación, pero penso que, si hai algo así, ten que ser.