Pasei semanas pensando en que escribir con motivo do centenario de ARGIA. Paréceme un gran reto, aínda que Mikel Asurmendi, o meu estimado editor durante este cinco anos de colaboración, aconselloume facer sempre o que fago. Mentres, celebrei os meus aniversarios e a miña parella regaloume un kit para facer punto. Dúas agullas longas e vermellas, tres devanados de la de cor, e unha guía rápida.

Cando era pequeno, Otilia ensinoume a facer trikitilaris. Só conseguín facer un cadrado para porme o boneco Barbie, pero bo, ese recordo quedoume gravado. Con todo, até os 34 anos non pasei da nostalxia á acción. A avoa xa non puntúa. Hei reaprendido cun youtuber, como a maioría dos hipsters.

Afirman que tecer facilita o fluxo de ideas e emocións. Estaba a facer un punto de desastre cando me pediu escribir sobre o tecido de ARGIA para o centenario. Está a perderse un valioso patrimonio das mulleres –a cultura téxtil, a ciencia, a economía e o coidado– e un valioso punto de encontro das mulleres. Cando as mulleres se reúnen para tecer falan da súa dor e da súa alegría. Con todo, moitas veces ouvín a unha feminista chamar “as do macramé” desdeñosamente aos grupos socioculturais de mulleres maiores. Coma se a costura non fose política, coma se as redes de solidariedade e coidado das mulleres non fosen valiosas.

Pero mentres escribía mentalmente este artigo, por medo ao folio branco, entrei en Twitter e dous tuits dirixidos a min preocupáronme e molestáronme. A primeira, a dunha muller que non coñezo: “Síntoo, pero non entendo por que vas moderar unha mesa redonda sobre a regulación do embarazo subrogado”.

Que pecado, moderar un coloquio sobre un debate social complexo no momento! A segunda, dunha feminista influente, con motivo dunha reportaxe sobre a participación das mulleres trans no concurso Miss Universo do magazine Pikara: “Sorprendeume e desollado a xustificación dun espazo misógino e mafioso”. Vaia, para este tuitero tamén, discutir sobre un tema supón lexitimar ese tema!

Acababa de ler un informe do xornal A Marea aquel día: Necesidade de matices. Analiza a responsabilidade das redes sociais na polarización da opinión pública. E que os medios que se basean no apoio dos lectores poden recorrer á autocuidado por medo a perder aos seus subscritores. En Pikara coñecemos ese perigo, por exemplo cando entrevistei a un actor porno, moitos defensores da abolición da prostitución chamaron a boicotear a nosa revista. “Non vos fiedes nunca dun medio que ledes con total consenso, porque será un panfleto disfrazado de xornalismo”, respondeu entón Andrea Momoitio. Non se trata de contentar aos lectores, senón de fomentar o pensamento crítico.

Cantas presións, enfados e crises resistiu esta revista nada durante 100 anos baixo o nome cristián de Zeruko Argia? Cantos adeptos perdeu cada vez que deu un paso audaz ou incómodo? E canto?

É sorprendente e descolgante que en 1919 unha revista fundada polos Capuchinos convértase nun medio profeminista que traballa estreitamente cos movementos sociais en Euskal Herria.

Si un lector afirma que está sorprendido e desolado, é sinal de que os xornalistas facemos un bo traballo.

Desexo a ARGIA que nos sorprenda e nos descoja durante outros cen anos!