En nome do amor
O outro día, entre un grolo, un amigo contoume que hai persoas que controlan aos seus fillos por teléfono. Din que están monitorizados e, desta forma, saben onde están en todo momento, independentemente de onde estean os seus pais. Non sei até que punto chega este modo de control, supoño que depende da aplicación, pero quen queira coñecer a localización doutra persoa durante todo o tempo probablemente non terá problemas para superar todos os límites de privacidade.
Calquera respondería que só queren protexer aos nenos. Pero realmente é difícil “protexer” a ninguén dos posibles riscos, si non estamos onde se produce. “A ver si alguén os leva!”, botaríame outro, pero mentres tanto, ignorando a realidade e as probabilidades, deixámolos sen coidado en mans do meu tío, curmán, avó, pai... O normal, por outra banda, é que non pode vivir de medo.
Pero o control non é unha protección.
Hai límites para os dereitos humanos? A que idade recoñécese a unha persoa o dereito á intimidade?
Todos –diría sen excepción– estamos vivos por casualidade. Seguro que lembrades algún momento no que as vosas vidas estiveron en perigo ou puxestes en perigo. Porque todos e todas fixemos cousas de Cristo, e non de pequeno. E lembramos ese momento, precisamente porque foi importante para nós no proceso de aprendizaxe; si non, xa o esquecemos.
O control só indica unha cousa: que estamos nunha relación de dependencia, en calquera lugar, xa que o dominador ten máis necesidade do dominado que o vencido do dominador. E as condutas son as que se aprenden e repítense
Apréndese a vivir da mesma maneira que se avanza na ciencia: por erro de ensaio. E os fallos de ensaio só tenos que cometer un mesmo. Os adultos só podemos dar ferramentas para a vida, ferramentas para pensar e decidir. E orar para que sexan útiles e tomen as decisións axeitadas en cada momento. E si a decisión non é boa, que aprendan dela para a próxima vez. Como o facemos constantemente mentres morremos.
Si faise pando ou pemento no instituto, agora infórmase aos pais e nais de que o fan o mesmo día. Para que os adolescentes non aprendan a vivir por aí, para que non se convertan en adultos. Temos que decatarnos desde o grupo de whatsapp dos pais de todas as responsabilidades dos nenos, controlar todo até o último detalle, e así evitar que os nenos asuman esas responsabilidades. Os nenos teñen a nosa necesidade, por suposto, pero a miúdo parece que nós temos moita máis necesidade de sentirnos dependentes deles.
O control non é refuxio e moito menos amor.
O control só indica unha cousa: que estamos nunha relación de dependencia, en calquera lugar, xa que o dominador ten máis necesidade do dominado que o vencido do dominador. E os comportamentos son os que se aprenden e repítense.
Quen explicará aos adolescentes que non poden controlar todos os teléfonos e movementos das súas parellas se até o momento nós fixémoslles o mesmo? Como explicar que o amor non está niso si nós mesmos fixémolo “en nome do amor”?
Estamos a crear persoas na servidume? Serán eternos súbditos ou terán que dominar a outro? Como imos explicar aos mozos e chicas (sobre todo ás mozas) que a independencia é o seu tesouro máis prezado, que teñen que defender custe o que custe? Como explicaremos que a independencia do outro nos fai independentes a nós? É máis, comprenderán o que é a independencia sen telo nunca?
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Wikipedia.org considera que Gish gallop (galope de Gish) ou a metralladora de falacias "é unha técnica de controversia que ataca ao opoñente co maior número de argumentos posibles, sen ter en conta a exactitude ou solidez deses argumentos" e tería como efecto colateral a... [+]
A orixe do termo sitúase a principios do século XIX. Naquela época, as pretensións imperialistas dos liberais ingleses chocaron cos rusos, que se estendía en Asia e obstaculizaban os desexos de colonización de Inglaterra. Para protexer os seus intereses, Inglaterra... [+]
A través da aplicación Wallapop vendín uns altofalantes mediocres antes do verán. Quizá a descrición do produto estaba un pouco inchada, é certo. O comprador púxome tres de cinco estrelas. É evidente que non valía a pena.
A semana seguinte, levei en coche desde Irun a... [+]
A outra vez estiven no enterro do pai dun amigo. O noso amigo pediunos aos presentes que tomasen unha flor dos ramos, si así o querían. Non podo dicir que non ás flores, moito menos ás rosas, sobre todo ás vermellas. Así que collín unha fermosa rosa vermella.
Coa rosa na... [+]
Os nosos pobos e cidades non nos coidan. Fáltanos terra, zonas verdes, espazos comunitarios. O noso pobo está deseñado ao servizo do capital. No pobo dos coidados, con todo, a vida é o centro.
Antes había unha rúa principal, unha rúa xigantesca que atravesaba a cidade. O... [+]
Hace uns días, o novo ministro francés do Interior, Bruno Retailleau, uniuse á chamada "confusión migratoria", unha das cuestións máis perentorias. Fixo chegar aos prefectos do Estado uns mandatos claros: tolerancia cero cos inmigrantes e coas estruturas e os prisioneiros... [+]
O 15 de outubro, nos encontros de economistas de traballo, celebrouse unha interesante mesa redonda. Na mesma participaron a patronal, o Instituto Nacional da Seguridade Social e unha central sindical de Osakidetza. O tema de debate foi o absentismo que cada vez ten maior... [+]
No último ano sucedeume ver a persoas relacionadas co ámbito non profesional en grupos dixitais que utilizaron a intelixencia artificial para dar argumentos aos demais. O compartido como propio. A propia, pero non a vinculada ao sentido da propiedade, senón a procesada desde... [+]
Empecei a redactar mentalmente o meu artigo mentres estaba no coche. Normalmente teño as mellores ideas no coche, mentres condugo só. Voume a Bilbao, ao teatro Arriaga. A compañía Artedrama pon hoxe en escena a obra Miñan. É venres, 25 de outubro.
Achegándome ao atrio do... [+]
A sociedade na que vivimos está absolutamente baseada na subordinación. Ao longo dos séculos, a nosa vida foise configurando conforme a ela, e aos poucos a competencia de decisión, a liberdade e a soberanía fóronse reducindo. Ás veces quitáronnolas con forza, ás veces... [+]
O que me exasperaba moito é a maneira en que algúns médicos falan ao paciente. Fálannos de dor coma se fósemos nenos. Como me fixeron dous transplantes renais, sei de que me refiro: entre outras cousas, puxéronme un tubo no interior do pene. Debido á anestesia, non... [+]
Os dous principais electos de Kanbo (o alcalde e o primeiro ministro) son os rabiados. Tres cidadáns foron golpeados cunha plainta, por protestar a favor do desaloxo da veciña Marienea.É a segunda vez que, ás 06:00 da mañá, sácannos da cama (co veciño), un dez con... [+]
“Chegounos o momento de propostas valentes, integrais e nobres (…) para que Euskal Herria volva entrar entre as revoltas do mundo”, afirmou a amiga Hartu López Arana no seu artigo de opinión “Por unha agresión eficaz” publicado en xullo de 2018 na revista ARGIA... [+]