Ao redor de medio millón de mortos, millóns de desprazados e unha infinidade de manipulacións informativas son os que deixaron as guerras híbridas en Siria. Factores externos explican gran parte do que ocorreu en Siria. Occidente e os seus aliados fixeron unha guerra híbrida a Siria. Con todo, isto non se pode construír desde a nada, para iso necesítase un iniciador de factores internos. Tres factores internos xogaron contra Siria.

O primeiro é de longa duración. Aínda que a República Árabe Siria é formalmente aconfesional, na práctica funciona como un Estado confesional diverso e cunha gran tolerancia. O problema é que unha minoría de sunnitas (ao redor do 20% da poboación) apoia a confesionalización do Estado como musulmán sunnita. Con este obxectivo, na segunda metade do século XX os Irmáns Musulmáns realizaron dúas sublevacións e en 2011 conseguiron a terceira grazas aos outros dous factores.

O segundo factor está directamente relacionado coas medidas neoliberais adoptadas polo Goberno sirio a principios do século XXI, empezando a distanciarse da economía socializadora que tivera até entón. O país atopábase debilitado e illado en Oriente Medio, debido á hexemonía que obtiveron Israel e Estados Unidos. Os norteamericanos incluíronlle no eixo do Mal e, como explicaba o xeneral Wesley Clark nos seus discursos de 2007, o sucedido a Siria podía suceder en calquera momento. Despois, grazas aos documentos filtrados por Wikileaks, sabemos que en 2006 Estados Unidos estaba a planificar o cambio de réxime en Siria. Non se sabe si o principal impulso das medidas neoliberais adoptadas por Siria co apoio do Banco Mundial era o desexo de enfrontar o illamento internacional ou o convencemento político para cambiar a economía. En calquera caso, estas medidas xeraron descontento socioeconómico e político cando apareceu o terceiro factor. Cando o Estado sirio arrebataba numerosas axudas á produción agrícola, en 2007 comezou unha dura seca que se prolongou durante dez anos. Un dos alicerces da economía de Siria é o sector primario, que representa o 20% do Produto Interior Bruto (PIB) e a columna vertebral das exportacións.

A maioría das protestas de 2011 foron de carácter sectorial e non de cambio de réxime. Pero pronto os Irmáns Musulmáns e, en xeral, o islamismo radical os cooptó e utilizounos para a rebelión. Occidente, Turquía e as monarquías do Golfo Pérsico armaron rapidamente e apoiaron economicamente a varios grupos. A partir dese momento, moitos dos que participaron nas protestas foron aos poucos defendendo á República Árabe Siria a través, entre outros, dun goberno de concentración formado polo goberno e a oposición.

A curto prazo, Siria vai gañar a guerra, pero a longo prazo pódese prever unha especie de reforzo dos factores que facilitaron a crise. O diñeiro que achegarán os aliados do país para a reconstrución suporá un aumento da débeda externa, que deteriorará a soberanía. Por outra banda, a falta de financiamento impedirá que a Administración chegue a todos os lugares para acometer obras de reconstrución. Dado que o Estado sirio non vai recuperar a curto prazo a capacidade que tiña antes da crise, ten que abandonar o espazo para a iniciativa privada para acelerar a reconstrución e o restablecemento de servizos. Por último, aínda que os extremistas islamitas non consigan os seus obxectivos, estarán máis preparados para a próxima batalla, grazas, entre outras cousas, á súa relación e colaboración con Occidente, Turquía e as monarquías do Golfo Pérsico.