No rico Oeste están cada vez máis estendidos os aseos que realizan parte do proceso de compostaxe en circuíto pecho, na maioría dos casos utilizan sistemas máis sofisticados que, por unha banda, canalizan por unha banda os ouriños e por outro os excrementos nas propias vivendas, para que estes séquense en lugares especiais de almacenaxe, sen malos cheiros nin problemas especiais. Son solucións de certo nivel tecnolóxico que demandan obra e cun custo económico. No mercado existen moitos modelos e marcas.

Si dispós dunha horta ou dun terreo bastante grande, ou a forma de levar as feces até aquí nos envases herméticos, é fácil e barato instalar un verdadeiro inodoro seco ou compostador (toilette seche, compost toilett…). Neles, o retrete ten un recipiente oculto baixo o cal se cobren as obras das xentes con cinzas, labras, follas secas, etc. Desta maneira non se produce ningún mal cheiro nin ningunha outra cousa. Posteriormente, este recipiente poderá ser baleirado de forma intermitente nun compostador ou pila, para que complete o proceso de transformación dos restos orgánicos da cociña ou da horta nun terraplén ou nun compost.

Este sistema é coñecido por quen o probaron en festas e celebracións principalmente no País Vasco: Euskal Herria Zuzenean, os Quilómetros de Usurbil, a última acampada de Zubieta, etc. Hai quen os teñen fixos nos cámpings ou nas súas casas.

Si o proceso de compostaxe realízase correctamente, as bacterias intestinais, o verme e calquera outra criatura que se poida ir nas feces neutralízase sen problemas –mellor que o que obteñen as depuradoras da rede de sumidoiros normais–, o que non ten segredo: si contrólase ben a temperatura da mestura e déixase actuar co tempo. Ao final prepárase para devolver á terra como alimento. Outra cousa, e outra pelexa, é que non se permite tal cousa a un baserritarra que se dedica á venda comercial, aínda que se lle solte calquera pesticida noxenta. Quen queira dar un paso neste tema farao ben lendo The Humanure handbook (Manual do estiércol humano) de Joseph Jenkins, tal e como lle recomendou De Klerck.

Xestionar todos os estiércoles do fogar para o que máis lle pareza, é unha proposta máis reformista: utilizar os ouriños como flores do interior da casa ou do balcón para abonar as plantas do horto. Recoméndase facelo sempre moi diluído en auga, nun 5% (1 litro de ouriños en vinte litros de auga). O libro L’Urine, de l’or liquide au jardin (Pixa, ouro líquido para a horta) de Renaud Looze explica moi ben como facelo, alimentando ás plantas para non queimalas por exceso de nitróxeno.