Gústame a maior parte do xornal en papel, incluíndo un rápido repaso ás necrolóxicas. Hai pouco vin en dous xornais a Josu Goikoa, e nos dous un escrito na súa memoria. A firma de Lander Santamaria en Diario de Noticias tiña o seguinte título: “Josu Goia, un de Bera que quería ser Papa”. (Josu Goia, un veciño de Bera que quería ser papa).

Segundo o xornalista de Elizondo, Goia, de pequeno, espertou a súa vocación de ser papa. Cando coñeceu ao bispo de Bera Argaya no pobo, pensou que non era para tanto, e decidiu elevarse máis alto, soñando co máis alto que pode alcanzar un home de sotana. Para iso, por suposto, había que empezar no seminario de Pamplona. Durante a súa etapa como sacerdote, ademais da teoloxía e a filosofía, aprendeu a tocar o piano, o txistu e a guitarra.

Esquecendo a súa paixón por ser o xefe da igrexa de Roma, decidiu volver a Bera en vinte e dous anos. Desde entón, traballou en multitude de salsas que poden resumirse no concepto de herrigintza: director de coro, txistulari, bailarín, organista de igrexa, fundador da escola de música, impulsor da ikastola e a escola nocturna, Olentzero e animador dos entroidos, bombeiro voluntario, alcalde, concelleiro, parlamentario… Tamén deixou unha escultura nas rúas do pobo e un testemuño escrito dos enfrontamentos coa Garda Civil.

Ao ler o escrito de Santamaría, acordeime doutros homes e mulleres que destacaron no traballo comunitario nos nosos pobos. Hai tres anos andei de pobo en pobo, facendo entrevistas para escribir o libro do 50 aniversario das ikastolas de Navarra. A verdade é que o pagotxa foi o encargo da Federación de Ikastolas. E é que grazas a iso, aquí e alá coñecín moitas historias interesantes e outros tantos homes e mulleres comprometidos: apaixonados euskaltzales, entusiastas do auzolan, soñadores, deses que o vento desgarra. Tras a posta en marcha das ikastolas, moitos deles participaron nos primeiros concellos democráticos, como fixo o de Bera.

Paréceme que hai que reivindicar o mérito deste tipo de cidadáns e subliñar o que todos gañamos diso. Porque ademais de vivir no pobo, estes homes e mulleres que viven no pobo dannos moito, porque son tan xenerosos como saltseros, que fan moitos tipos de traballos, xeralmente a cambio dun bico. Entre eles había un que se negou a ser papa para dedicar todos os seus esforzos ao pobo: o recentemente falecido Josu Goia de Bera.