Unha Beratarra que quería ser Papa
Gústame a maior parte do xornal en papel, incluíndo un rápido repaso ás necrolóxicas. Hai pouco vin en dous xornais a Josu Goikoa, e nos dous un escrito na súa memoria. A firma de Lander Santamaria en Diario de Noticias tiña o seguinte título: “Josu Goia, un de Bera que quería ser Papa”. (Josu Goia, un veciño de Bera que quería ser papa).
Segundo o xornalista de Elizondo, Goia, de pequeno, espertou a súa vocación de ser papa. Cando coñeceu ao bispo de Bera Argaya no pobo, pensou que non era para tanto, e decidiu elevarse máis alto, soñando co máis alto que pode alcanzar un home de sotana. Para iso, por suposto, había que empezar no seminario de Pamplona. Durante a súa etapa como sacerdote, ademais da teoloxía e a filosofía, aprendeu a tocar o piano, o txistu e a guitarra.
Esquecendo a súa paixón por ser o xefe da igrexa de Roma, decidiu volver a Bera en vinte e dous anos. A partir de entón, traballou nunha infinidade de salsas que se poden resumir no concepto de herrigintza no seu país de orixe.
Esquecendo a súa paixón por ser o xefe da igrexa de Roma, decidiu volver a Bera en vinte e dous anos. Desde entón, traballou en multitude de salsas que poden resumirse no concepto de herrigintza: director de coro, txistulari, bailarín, organista de igrexa, fundador da escola de música, impulsor da ikastola e a escola nocturna, Olentzero e animador dos entroidos, bombeiro voluntario, alcalde, concelleiro, parlamentario… Tamén deixou unha escultura nas rúas do pobo e un testemuño escrito dos enfrontamentos coa Garda Civil.
Ao ler o escrito de Santamaría, acordeime doutros homes e mulleres que destacaron no traballo comunitario nos nosos pobos. Hai tres anos andei de pobo en pobo, facendo entrevistas para escribir o libro do 50 aniversario das ikastolas de Navarra. A verdade é que o pagotxa foi o encargo da Federación de Ikastolas. E é que grazas a iso, aquí e alá coñecín moitas historias interesantes e outros tantos homes e mulleres comprometidos: apaixonados euskaltzales, entusiastas do auzolan, soñadores, deses que o vento desgarra. Tras a posta en marcha das ikastolas, moitos deles participaron nos primeiros concellos democráticos, como fixo o de Bera.
Paréceme que hai que reivindicar o mérito deste tipo de cidadáns e subliñar o que todos gañamos diso. Porque ademais de vivir no pobo, estes homes e mulleres que viven no pobo dannos moito, porque son tan xenerosos como saltseros, que fan moitos tipos de traballos, xeralmente a cambio dun bico. Entre eles había un que se negou a ser papa para dedicar todos os seus esforzos ao pobo: o recentemente falecido Josu Goia de Bera.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]