A Audiencia Nacional suspenderá os procesos contra vostede e contra Adrià Carrasco por branqueo de capitais, segundo informou o Ministerio do Interior. Como recibistes a noticia?
Teño sentimentos contraditorios. Estou feliz, pero furioso. Os últimos sete meses foron moi duros. Por facer unha comparación, teño a sensación de que teño que ter un accidente de coche por culpa dunha persoa que está bébeda e estar contento porque sobrevivín.

Hai un mes vostedes pediron que se rebaixen as medidas cautelares. Como se entende a decisión actual?
Entón a fiscalía e o xuíz dixéronme que era imposible reducir as medidas cautelares, porque os CDRs estaban vivos. É máis, cando a miña nai tivo un accidente non me deron permiso xudicial para ir vela. A xustiza española é aleatoria.

Agora será o xuíz da Audiencia Nacional o que resolva o caso. Cales son os seguintes pasos?
O xuíz do Barcelona deberá tomar dúas decisións. A primeira, a suspensión das medidas cautelares e a segunda, o arquivo da causa ou a apertura dun proceso xudicial por desordes públicas.

Como afronta esta nova fase?
Reforzado. Estou convencido da miña inocencia porque non fixen nada. Aínda que a xustiza española pono difícil, non podemos esquecer que o dereito á liberdade de expresión e á disidencia política é noso.

Notou algunha vixilancia policial? Como é a convivencia coa dureza das medidas cautelares?
Pódese dominar o medo. Pero, por suposto, estou preocupado porque a miña familia e os meus amigos tamén están a sufrir a represión. A xustiza española utiliza o tempo ao seu favor: temos os teléfonos picados, imos pola rúa e séguennos algúns que teñen unha forma estraña e un pinganillo no oído, é dicir, gardas civís. A indefensión foi terrible.

Comecemos. O 10 de abril espertouche a Garda Civil na túa casa.
Foi un shock total. Cando durmía, ouvín o timbre, abrín a porta e atopei a dez homes que gritaban que me acusaban de terrorismo, coa cara tapada e a metralla na man.

ETA anunciou o fin da súa actividade en abril de 2017. Un ano despois acusáronche de terrorismo.
Despois de rexistrar a casa e levala a declarar a Madrid, facíame esa pregunta. Necesitaba moitísimo para comprender o que ocorría. Logo, entendín co libro de David Fernández ‘Crónicas do 6’ que a nosa causa non ía contra Adri ou Tamara, senón contra o movemento que representabamos. A xustiza española necesita, de cando en vez, pór encima da mesa o delito de terrorismo e fomentar o medo entre a cidadanía en defensa da unidade española. Cando non teñen inimigos, créanos.

Hai quen comparou aos CDR con ETA. Que opinas?
É doloroso. Recordo perfectamente que cando me detiven e pelexeime co sarxento da cela de Madrid, díxome que non puxera a bomba e respondeume con toda tranquilidade que, hoxe en día, para ser terrorista non facía falta sangue. O malo é que tiña razón! Bo, hai dous meses tiven a oportunidade de coñecer ao pai de Javier, o neno asasinado nos atentados de Barcelona. El confesoume que cando seguiu a miña detención pola televisión sentiu rabia, porque foron os que mataron ao seu fillo e ao seu cuñado os terroristas, e non a min.

Imaxínasche o que vives agora cando empezaches nos CDRs?
De ningunha maneira. Sabía que por estar nos CDRs podía ter problemas, por suposto. Pero nunca me imaxinei que me acusase de terrorismo. A desorde pública, como moito… De calquera xeito creo que caemos demasiado no buenismo. Nos últimos meses tiven a oportunidade de coñecer a algúns activistas que desde hai tempo loitan contra a represión en España, en Euskal Herria, en Madrid… E deime conta de que nós xogamos de maneira inocente. Non nos preparamos para a dureza da represión en España. Con todo, a xogada saíulles mal, nestes sete meses fixéronme máis forte, achegándome ás mobilizacións contra a represión. Como persoa evolucionei moitísimo.

Hai quen cre que, tras a represión que viviu Cataluña no último ano, até agora houbo un descoñecemento, por exemplo, do ocorrido en Euskal Herria. Estás de acordo?
Totalmente. Nós estamos a vivir agora o que sufristes en Euskal Herria desde hai moito tempo. En Cataluña, desgraciadamente, agora abrimos os ollos. É certo que agora temos a vantaxe das redes sociais e que é máis fácil ampliar máis o que pasa. Pero no País Vasco tapábase a represión dicindo que todo era ETA. E fóra de alí ese é a mensaxe que se nos abriu e chegounos.

Adrià Carrasco tamén foi imputado polo mesmo delito. El decidiu deixar Cataluña. Ti tamén o farías?
Non vou dar pistas [risas]. En calquera caso, eu creo que a de Adri non foi unha decisión. En poucos segundos, tes que tomar unha ou outra ruta en quente. Quen sabe, cando viñeron determe, se a nai estivese alí e dixese que a Garda Civil estaba na porta… quizá eu tamén me escapou da xanela.

Tes algún contacto con Adri?
Por suposto. O contacto foi constante. Os dous sufrimos a violencia da represión, pero cada un levouno por un camiño diferente. Adri ten unha forza enorme, tivo que construír a súa vida, empezando desde cero, e está a facer unha firme denuncia política desde un país que non é o seu. Estamos a protexernos.

Vostede tamén dixo que é un preso político. Por que?
Porque me violaron a liberdade. Non teño barrotes, pero estiven encerrado no meu pobo. Se puxese unha perna fóra de Viladecans, deteríanme. Vivo nunha prisión sen cela.

En Viladecans, o PSC ten a orde de dar entrada a Osasuna. Como respondeu o pobo ao seu caso?
Teño amigos e non irmás. Vou tomarme unha cervexa con todos. Ciutadans creou un imaxinario sobre Cataluña que non se corresponde coa realidade. Aquí todos nos coñecemos e sentinme arroupado, entre outras razóns, porque non hai por que chegar ao meu caso.

E fóra de Cataluña?
Si, a resposta foi terrible. Recibín apoio en Cataluña pero tamén en Madrid, en Euskal Herria e nos recunchos que nunca pensase: En Granada, Murcia, Galicia… Iso, por suposto, non aparece na televisión. Este apoio permitiume facer unha lectura máis positiva que negativa.

Has demostrado que a represión non vaiche a silenciar creando Prou Repressió Política.
Por suposto, que máis me poden facer? Se queren amolarme e asustarme, non o conseguirán. E estou a traballar moito para non influír na cultura do medo inherente á represión. É imprescindible dominar o medo, convivir co medo pero sacar algún proveito. Por iso creamos a asociación.Ofrecemos protección psicolóxica e legal, e moitos compañeiros e compañeiras que pasaron polo mesmo contexto xa nos chamaron.

Que lectura fai vostede da actitude actual dos partidos independentistas?
Lévoo moi mal. Falei moito disto con Adri. Mentres nos pomos en xogo a nosa pel, eles non son capaces de porse de acordo. É patético. Son políticos e a súa única función é chegar a un acordo en beneficio da cidadanía. E, por suposto, se non o conseguen estamos ante un grave problema.

Cal cres que é o horizonte de Cataluña?
Non o sei. Non son neutral agora mesmo: Estou pechado en Viladecans e o seguimento fágoo só a través de Twitter ou a través da cadea 324 de TV3 e teño a sensación de que me falta información. Con todo, creo que a brecha dos partidos independentistas é evidente e, por tanto, haberá novas eleccións. Espero que, por encima de intereses partidistas, sexa capaz de dar prioridade ao pobo e seguir adiante, pero a día de hoxe, non o vexo claro.

Inflúe niso o feito de que os representantes dos partidos tamén estean en prisión ou no exilio?
Non, nós non podemos ser unha retribución. O mero acordo de respectar o mandato do pobo. E os cidadáns temos un reto: volver á rúa. Hai que recuperar a mobilización e, metaforicamente, dar un golpe encima da mesa para deixar claro ao goberno: esperten, se non pasaremos por encima.