Por que elixiches Cataluña?
Porque o irmán da miña nai vivía en Barcelona. Vin en 2006, cando tiña dezanove anos. Era moi novo e a miña nai estaba máis tranquila ao saber que ía vir coa miña familia.

Como lembra a chegada?
Foi terrible. Recordo que cheguei en xuño, na época da festa de Sant Joan. En Honduras ás 17:30 comezaba a escurecer e, sendo nena, non podía saír á rúa. Cheguei a Barcelona sobre as 20:30 e o sol era inmenso... Aínda podo lembrar aquel sentimento de liberdade. O contraste era terrible.

A socialización foi fácil?Por parte dos
habitantes si, pero da burocracia non. Tiña estudos e a miña sensación era que estando en Europa sería fácil atopar un traballo e alugar unha habitación. Tardei pouco en ver que a realidade era totalmente distinta. Sen papeis a única alternativa era traballar doce horas e 400 euros nun bar, ou como fixen eu, pola mesma cantidade no sector téxtil, pero traballando oito horas.

Que opina da Lei de Estranxeiría?
É inxusto, racista e clasista. Si es rico, todo é fácil. Pero sen diñeiro, tes que sobrevivir de forma ilegal durante tres anos para poder facer papeis. Con todas as consecuencias que iso leva, por suposto. O problema é que en todo o mundo cremos que Europa respecta os dereitos humanos e estamos moi equivocados.

Como afecto aos inmigrantes que se dedican á limpeza e coidados a explotación que a miúdo ten o oficio?
Cando os inmigrantes vimos a Europa non sabemos cales son os nosos dereitos. Ese é o problema máis grave. Poucos saben ao principio, por exemplo, que hai un sindicato de traballadores que che apoian aínda que non teña contrato. Tamén me pasou a min: durante seis anos traballei 24 horas coidando a unha muller por 750 euros. Ao principio sentíame agradecido, até facerme cargo da angustia da realidade. A falta de información é enorme.

A pobreza aínda ten rostro de muller inmigrante. Por que?
Porque o imaxinario social cre que somos capaces de realizar tarefas de coidado e limpeza. Desgraciadamente, máis dunha muller feminista liberal cre que o que antes facían as avoas ou as nais, hoxe téñeno que facer as mulleres inmigrantes. Reivindicando a igualdade, pero nas manifestacións do 8 de Marzo vin a máis dunha muller que se aproveita do traballo das mulleres inmigrantes mal pagas para coidar aos seus fillos e fillas.

Agora compaxinas o traballo cos estudos. Como vai?
Estou a estudar Educación Social porque creo que si cada un sementa algo na sociedade, poderemos transformalo. O mundo está moi mal, por tanto, ou intervimos ou teremos graves problemas. Quero deixar o traballo da custodia e centrarme neste campo, pero non é fácil.

Ademais, tamén es coordinadora de Mulleres Migrantes Múltiples. Que opinas da achega da asociación?
Hai dous anos creamos a asociación quince amigos e hoxe en día somos uns 250. Mantemos o contacto a través de Whats App, xa que a maioría de nós teñen xornadas de 24 horas e a maioría das actividades realizámolas os fins de semana. A nosa achega está a ser vital para moitas mulleres que están inmersas nun contexto de explotación. Ofrecemos e funciona formación, apoio psicolóxico e legal.

O coidado dos coidadores é imprescindible.
Si, claro, pero a sociedade non coida aos coidadores. Todo o contrario. Por iso vemos que entre as mulleres inmigrantes a miúdo hai graves problemas de autoestima e de saúde. Na asociación Mulleres Migrantes Múltiples este é un dos nosos retos, apoiar ás mulleres que viven neste contexto.

Veno con bos ollos as familias que coidades da asociación?
Hai de todo, pero, por suposto, non favorecemos ás familias que teñen aos seus coidadores explotados en casa. Unha vez, por exemplo, foi unha familia a que convocou á asociación, xa que a coidadora que coidaba á nai quería vir a unha das nosas reunións e coñecer o contido da mesma. Cando lle dixemos que era un curso sobre dereitos laborais prohibiulle vir.

Cal é o principal reto das institucións públicas?
É imprescindible pór o traballo de coidados no centro de todas as políticas. E si dígoo no centro, é no centro. É dicir, en todas as institucións nas que se toman decisións. Si o Concello dispón de servizos concertados para a realización de tarefas de vixilancia, é imprescindible establecer unha cláusula que garanta o compromiso coa conciliación da vida laboral, por exemplo.