Tento traer a esta páxina o traballo dos artistas o máis frío e rigoroso posible, pero non sempre é posible. Ás veces, afortunadamente, as obras de arte entran na túa vida e lévanche inesperadamente á infancia. E a infancia, a familia, a genealogía en si mesma, resúltache estraña de súpeto, inestable.

O pai do seu pai era un panadeiro, o horto preto da casa, as galiñas. Naceu o 30 de outubro de 1899 en Ikaztegieta, foi enviado pastor con 9 anos, e chegou a Azkoitia porque se necesitaban panadeiros. Quería comprar un pedazo de terra antes de morrer.

Os seus fillos recolleron o galiñeiro no terreo. Despois abriron a tenda de mobles, o galiñeiro transformouse nun almacén, nun inmenso edificio, construído a fume de carozo e sen licenza, con ladrillos á vista, por unha banda, charcos no tellado, varandas nos balcóns e bloques de formigón polo outro, como os deste debuxo. Sempre nos dixeron que era para a choiva, para que fixésemos a auga con facilidade grazas aos ángulos. Os carafio estaban debaixo das prominencias. Un arquitecto díxome que é totalmente estético; non funcional, entendino. E eu acordeime daquelas paredes que goteaban desde os pináculos, sempre húmidos. Alí pasamos boa parte da nosa infancia, naquel sucio almacén, no paraíso.

Non me acordo do meu avó. Dicía que eu era moi pequeno cando morreu tendido na cama despois de repartir caramelos aos seus netos o día de Reis. Aí termina o meu apelido.

Non puxeron nome ao almacén. Nin un nome, nin unha balaustrada, nin un teito estaban para acabar dunha vez. E nunca termina.

Cando vin a exposición en Egia, pensei que era algo que debuxaba o artista, inquietante, raro, inestable na súa contundencia. Como todas as casas. Sen que el soubéseo, Julen Agirre Egibar (Azpeitia, 27 de xullo de 1984) entrou na lista dos meus queridos artistas.