Funerais e desenvolvemento
Cando morro, a vella canción tivo o seu desenvolvemento: O Concello de Donostia-San Sebastián está a buscar "salas apropiadas" para que a cidadanía poida organizar un funeral laico en Donostia-San Sebastián. Paréceme ben, tamén como cristián. Que cada un poida despedir aos seus mortos como mellor lle pareza é unha boa medida do nivel de convivencia.
Sería mellor que as comunidades cristiás abrisen as súas igrexas para estas tarefas. Hai moitas igrexas modernas, onde hai poucos adornos da tradición cristiá, e que se poden adaptar facilmente a ambas as funcións. Agora non se pode entrar a buscar un pouco de paz nas igrexas do noso barrio porque están cheas de turistas ruidosos. Este desenvolvemento paréceme inadecuado.
Os funerais relixiosos tamén deberían ter desenvolvemento: deixar paso á laicidad. A pesar da elección do relixioso, as familias non negan o sentido social do último adeus
Os funerais relixiosos tamén deberían ter desenvolvemento: deixar paso á laicidad. A pesar da elección do relixioso, as familias non negan o sentido social do último adeus. Ademais, a última cuadrilla de sacerdotes novos de Gipuzkoa a miúdo realiza cerimonias cun desenvolvemento teolóxico vergoñoso. Un sermón ouvido: “Ninguén nega que a alma é inmortal (isto é a ignorancia). Pero a peculiaridade da nosa fe é a de crer que imos resucitar en carne de óso. Igual que coñecemos a Juan, o último día resucitará”. En consecuencia, o delincuente lanzou unha tentativa de vinte e catro minutos. Quería, ao parecer, facernos crer que para ser crentes hai que ser brutalmente aburrido. Como resucitará Juan en pantalóns curtos de doce anos ou coa axuda dun bastón de vellez?
O libro Sapiens alarmou a moitas persoas. Lin un best-seller semi-científico e tranposo de corte americano: o desenvolvemento científico fai que no futuro non sexa necesario un enterro, porque seremos inmortais. No caso de que ocorra, será un privilexio dos poderosos. Niso non hai desenvolvemento: os de abaixo morreremos na lei de sempre.
O outro libro que lin abandonado é Patria. Escrito polo exalumno Fernando Arámburu. Lexible e insuficiente, aínda que reuniu unha chea de flores e honras. Sobre iso están a piques de desenvolver a serie, pero está a custarlles moito conseguir un actor protagonista euskaldun. Algúns queren pór un patrón nos centros educativos como material didáctico, en lugar do proxecto Herenegun. O libro recolle as mesmas obsesións que tiña Fernando, un estudante de 16 anos. Pouco desenvolvemento.
O noso circo foi a gran alegría deste verán. A iniciativa, desenvolvida por Iker Galarza e a compañía, foi todo un éxito de público. Merece a pena. Apostaron e conseguiron que as risas de nenos e adultos, céntrense, sorpréndanse. Moi ben. A risa non necesita un enterro. É inmortal.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]