A finais do século XIX, do mesmo xeito que noutros lugares, o centro urbano, cada vez máis poboado, carecía de espazo para os falecidos, xa que os cemiterios de Abando, Albia, Begoña e Mallona estaban desbordados e, a unha decena de quilómetros de Bilbao, elixiuse a zona entre Derio e Zamudio para enterrar aos falecidos.

O novo cemiterio contaba ademais coa vantaxe de que, desde 1895, Derio e a cidade uníanse aos ferrocarrís de Lezama. Nos primeiros anos foi difícil dar a volta ao investimento na construción do ferrocarril. Entón o tren atravesaba a zona rural e transportaba poucos viaxeiros e mercadorías. Coa inauguración do novo cemiterio, a nova mercadoría era unha oportunidade inmellorable para abrir o negocio. Pero nos primeiros anos non lle sacaron mollo. Os féretros eran transportados en vagóns de mercadorías e cobraban 11 pesetas por caixa. Os billetes para familiares e achegados tampouco eran baratos, polo que a maioría dos seres vivos dirixíanse a pé cara ao cemiterio.

En 1910 a Compañía Ferrokarril de Lezama e as funerarias de Bilbao fusionáronse para crear unha nova axencia funeraria e ofrecer servizos máis axeitados. Crearon un “tren de mortos” especial –diríanllo os cidadáns– que se poría en marcha até a década de 1950. O vagón era de tres clases. O vagón máis elegante procedente dos talleres do pioneiro empresario de trens Mariano do Curral era de primeira clase. Tiña cristais esmerilados e madeiras finas e traballadas. Non levaba máis que un cadaleito e para os que estaban preto tiña un cómodo gabinete. O vagón de segunda clase tiña capacidade para dúas persoas e os familiares tamén podían acompañalos, aínda que non tiñan o mesmo luxo que o anterior. O vagón de terceira clase estaba máis preto dos vagóns normais de mercadorías. Entraban dez caixas, pero os que estaban preto tiñan que arranxarllas como puidesen para chegar ao cemiterio.

A morte iguálanos a todos, pero o “tren de mortos” distinguíaos perfectamente até chegar a Derio.