O primeiro intento realizámolo en Aia. Segunda en Zumaia. En ambas quedamos sen entrada. Aquí metería un triste emoticono pero como puidemos ver en Zarautz, no pobo, non imos empezar a facer traxedias. Menos para un espectáculo que ía provocar un sorriso. E chegou o día. Sentámonos en fila. E a primeira sorpresa. Porque o espectáculo empezou desde a mesma fila. Por unha banda, os murmurios da xente: O circo que supostamente comprou Iker Galarza en Amazon está a xestarse desde entón. E por outra banda, porque un mago fixera os seus xogos de mans ao longo da fila. Imposible facerse realidade. Con maxia.
No vestíbulo collemos uns flocos de millo e sentámonos nun pequeno circo enrolado. Escuro, cálido e co escenario a man (din, como agora máis ou menos como no Estadio de Anoeta). Para lembrar que nós tamén fomos ver un circo en eúscaro cando eramos nenos: Unidos, ou somos un... (ou adiviñei que de neno un circo en eúscaro veu ao noso pobo? ). E lembrando o aspecto triste que dan os circos que ultimamente atravesan o pobo, a maioría, desde que os animais non se poden utilizar no circo, brillan coma se perdérono.
E xa empezou a función. Sen artificios. Como para render homenaxe á lingua mesma, próxima, sinxela, digna. Os trapecistas que nos asombran para aprender non teñen por que ser ucraínos. Tamén temos artistas punteiros. Un paisano, entre eles un zarauztarra: Koldo. Hai tempo, no dique de Zarautz, a cabra adorable ía dun lado a outro con monociclo. Iker Galarza e Joseba Usabiaga leváronse a etapa en liña da actuación, e todos os artistas saíron un tras outro.
Nós fomos ao circo cos nenos. E gustoulles moito, como lles gustou! Antes de ver o noso circo, cear e deitarse preparáronnos un pequeno circo na súa habitación. Eles tamén nos fixeron maxia coas cartas, fixéronnos desaparecer uns a outros, fixeron exercicios difíciles no trapecio. Menos mal que non se atreveron a facer nada con coitelos. E non dispomos de canón para que a bala nos faga pasar por home. De ver noso circo pasamos a ser noso circo pola emoción, a maxia e a fantasía.
