Non basta coa lema de toda a esquerda española –non caiamos na frivolidade–, pero si cun dos principais refráns dunha esquerda supostamente ilustrada, con máis peso nos medios: “Si falamos, podemos arranxar todo isto”. O problema é o catalán, “todo isto”, e a solución á que se pode chegar falando é que Cataluña quede en España. Quizá ese sexa e é o problema español: que mesmo quen quixeron mostrar unha actitude máis tolerante non acepten que a independencia puidese ser unha solución. Non a única, si unha das posibles solucións.

Neste sentido, contribuíu a simplificar e recoller a separación de Guillem Martínez –proceso do pobo, por unha banda; proceso oficial impulsado polas partes co fin de perdoar ou atrasar os recortes, por outro–, para sinalar que o ocorrido foi un choque de dúas forzas cegas: O autoritarismo do Partido Popular (que é un trazo político) e a obstinación dos independentistas (que é a maldade que se lles atribúe aos nenos). Jordi Évole resumiuno mellor que ninguén nun tuit olímpico: "Que desastre! Que mal, todo”.

Évole veu a explicarnos unha vez máis que podemos resolvelo todo. De antemán, por suposto, os independentistas teñen que arrepentirse e aceptar que todo isto non serviu para nada. A cambio, a esquerda tolerante que preside pronunciarase a favor da liberdade dos políticos presos de eta.

Para outro día, quedará pendente que algúns cataláns –despois de ser azoutados o 1 de outubro e despois de que o rei e o pobo do barrio nacional canten por unanimidade “a por eles”– sentan incómodos nalgún momento, senón que se tragen que teñen que seguir vivindo baixo ese Estado.

Todo isto podémolo arranxar falando. Pero con quen?