Na prensa, a metonimia foi utilizada por moitos como lepra para destacar a extensión dunha enfermidade política: Fermin Muguruza, por exemplo, leva o estigma de ser favorable a ETA, e a quen lle entrevista contaxiaráselle a súa afección polo terrorismo, até o punto de ter que pedir perdón. A metonimia, como cuestión retórica, funciona mellor no campo da imaxinación: Si entrevistamos a Rafael Vera ou Pío Moa, que a diferenza de Muguruza participaron en grupos terroristas reais, non é tan fácil de activar.

A metonimia que máis éxito tivo na política española foi a que confunde a Podemos con Venezuela: Nicolás Maduro, polo que unha determinada prensa española pediu contas a un dirixente de Podemos. Por iso non quero pensar que sucedería si un xornalista da oposición entrase nunha embaixada de Venezuela para recoller uns papeis que lle fagan falta para casar, e alí a policía, entre eles os dous gardacostas de Maduro, e, ante o embaixador, fose moralmente torturado e asasinado. Que si o mundo soubese que durante sete minutos a xornalista gritara mentres a mutilaban? Que dirían nos faladoiros. Solicitando a súa dimisión.

Pero, como se dixo, a metonimia funciona mellor nos reinos ficticios. Nesta ocasión, a narración tivo lugar nunha embaixada non venezolana, xa que ninguén fixo metonimias obvias.