A galería Vangarda de Bilbao acolle agora a exposición, unha serie de fotografías tomadas nas marxes do río Po, unha chiscadela ao cineasta Michelangelo Antonioni, un intento de atrapar a alma dun lugar no ronsel do documental que gravou en 1943. A maioría dos traballos están expostos na súa páxina web.
O artista considérase, ademais, un estudante de fotografía documentalista estadounidense, lóxico, xa que completou os seus estudos de fotografía en Nova York, en Madrid. Citaron a Walker Evans para falar do seu traballo, pero non é necesario.
Begoña Zubero Apodaka (Bilbao, 17 de setembro de 1962) é unha moza cun estilo moi peculiar e cunha gran personalidade. Captura lugares nas fotos, a maioría das veces non se ve xente, a propia paisaxe fala das súas xentes.
Ás veces é necesario lembrar cousas evidentes: “As fotos fanse coa cabeza, non co dedo”, dixo o artista nunha entrevista, “e tanto o traballo previo como o post-fotográfico son tan importantes como o momento da fotografía”. Na cabeza, o artista lánzase a un lugar cunha idea, pero, para dicilo, esa idea pode cambiar radicalmente unha vez no lugar, cando a inclúas, cando coñeces os seus detalles e matices. Poida que te vaias a facer unha foto e volvas a casa con outros.
Begoña Zubero é unha artista que realizou numerosos traballos. A súa serie máis coñecida quizá sexa Existenz, un ensaio para estudar a arquitectura dos réximes totalitarios do século XX, que reúne fotografías realizadas en Roma, Moscova, Berlín, Varsovia e Erevan, entre elas as do aeroporto Tempelfoh de Berlín.
Durante a súa estancia en Armenia, o ollo e a cámara trasladáronse a outros lugares, onde formou esta serie de Cas & Gas, que reúne casinos e gasolineiras, mostra da nova Armenia.
