Nos últimos anos, tamén no País Vasco, a tira de carne vaise reducindo, como lanjeroski, para os produtores. Asociacións emprendedoras como L214 advírtennos da grave traizón dos animais nos matadoiros e partimos cada día dos pasos dos veganos, case sen decidir nada preciso. Cando nos diriximos ao supermercado, os anacos de porca vermella e morena que se alisan nos andeis fannos crecer o desgusto. Si os ollos fosen expresamente tinguidos para tirar?

Si hai un gran silencio no mundo da agricultura, é dicir, que hai unha gran omisión ao redor dos escuros destinos de vida dos mesmos campesiños, tanto polo que se refire á enerxía de produción da carne como á enerxía devoradora. Pero que están en débeda, que non aprenderon nada máis nas escolas, que as cooperativas e os sindicatos obríganlles a seguir nese camiño, repetindo que a satisfacción de todos os países é cousa deles, que non é verdade, que a maior parte do fondo da comida é importada…

É difícil, nestas condicións, cambiar o modelo de cultivo. Talvez o cambio vinga da outra punta do pau, cando os mesmos cultivadores de presidio debuxan novos hábitos de consumo de alimentos nos seus propios contribuíntes e consumidores baixos.

Para o mediodía? Cun par de follas de Berdülaga bástame...