Nas terras do País Vasco atlántico o outono trae a maior colleita: millo, faba, cabaza, mazá, noz, castiñeiro, etc. Unha dos labores máis difíciles dos campesiños foi manter estes froitos e sementes o máis longos posible. Son pratos que gozarán do outono e sobre todo do inverno. Enrolarse ben agarrado, sen estirar, sen ferir, secarse ben e recollelo no lugar máis axeitado para mantelo durante o maior tempo posible: escuro, ventilado, frío e seco.

Estas colleitas que alimentarán e gozarán do noso inverno poden complementar as doutros. Vermes, bichos e gorjeos pasearanse de fame sen atopar que comer. Os fungos tamén necesitan alimento durante o inverno. O obxectivo é que non cheguen aos almacéns da nosa colleita, e si chegan, elimínense o máis rapidamente posible.

O loureiro ou o loureiro acompañaranos. Un traballo realizado na Universidade dA Lagoa (Canarias) revela que as esencias aromáticas con loureiro realizan tres tarefas nos almacéns de alimentos: reducir o ataque de insectos, manter a proliferación de fungos e frear a germinación de grans no caso de cultivos. Alí teñen un loureiro natural, Laurus novocanariensis. Os arqueólogos mediron a súa influencia nos almacéns de gran que teñen mil anos, nos que se interpuña o loureiro para protexer os grans. Nestas illas e en toda a Macaronesia existe un ecosistema forestal diferenciado, dominado polo laurisilba, o “bosque do laurisilva”. Temos pegadas similares nas nosas terras atlánticas, pero na nosa temos o lauro común, o Laurus nobilis mediterráneo.

A nosa cultura non é rumiante, os mediterráneos úsana moito máis. Tamén para evitar as formigas, as polillas de roupa, as polillas, etc. Os cristiáns teñen que bendicir o loureiro para protexer a casa; os fresnos (Fraxinus excelsior) e os espinos (Crataegus sp.) que se colocan nos nosos portais. son “bendicidos” por si mesmos. Nun clima que nos está convertendo en mediterráneo, quizá para o ben da colleita deberiamos aprender e sementar o loureiro. Seguramente o venerarán porque salva a colleita, e a aquel a quen nós pomos a gorra porlle unha coroa de loureiro ou unha gorra de loureiro. Con todo, á hora para comer esa colleita, paréceme que nos vai a custar chegar á pota para meter o loureiro. De feito, a cultura atlántica é nosa. Gorra de la.