Os dicionarios a miúdo améntennos. Mesmo sen querer. Axiña que como o que dicimos dun idioma pasa a outro, adquire un sentido diferente.

Nos últimos anos tentáronse reconceptualizar o patrón. Probablemente, sorprendido polo uso que lle dan en América Latina. Con todo, no outro lado do océano ten un sentido liberador e descolonizador, entre outras cousas, da liberación desa patria colonizadora de Madrid. Esforzo inútil. Coa designación refórzase o significado hexemónico dos séculos.

Os conceptos de patriota, patriota, patriotismo son en realidade excluíntes e chauvinistas. Detrás da bandeira española non hai unha reivindicación liberadora; a única reivindicación dos que se reúnen na bandeira española limítase a loitar contra o Outro. Contra todos os que non entran ou non queremos entrar no Nós que formaron. Sexan inmigrantes, sexan os cidadáns das nacións que queremos ser libres das súas garras.

Segundo este concepto chauvinista de Patria, “Nós –o Nós identitario que formaron– somos mellores, porque nacemos sós e aquí”. E en política, ir a este tipo de falsas autoestima parece ter resultados. Os pobos do noso ao redor non son os únicos que se dedican a este tipo de actividades. Tamén aquí, cada vez que se vende que “estamos un pouco mellor que os españois”, por exemplo: as porcentaxes de pobreza aumentaron, pero tranquilos, estamos mellor que os españois; as listas de espera son cada vez máis longas, pero tranquila en España van moito peor. Chauvinismo barato para cubrir verdadeiros problemas.

É sorprendente que aos vascos ou aos cataláns chámenlles identitarios, a Jonathan chámenlle todos os días Martínez, coma se iso fose un insulto ou importase aos vascos cal é a orixe dos vascos. Ou chamar unha e outra vez a Rufián a Charnego. O feito de que oito apelidos vascos ou oito apelidos sexan ou non cataláns só é significativo para os españois.

E para nós, do mesmo xeito que non baseamos a identidade vasca na orixe ou no lugar de orixe, o concepto de patriotismo é moi diferente ao de patria. Porque o patriotismo, por encima de nada, é unha reivindicación. É dicir, a reivindicación do dereito colectivo que ten o noso pobo a ser. Non son mellores nin peores, pero o somos. E reivindicamos esa existencia que nos negan, precisamente, cada vez que levantamos símbolos.

Joseba Sarrionandia dicía no poema Herri proiektua que “cando teñamos patria, converteremos as ikurriñas en trapos de cociña para que, ao mesmo tempo que Euskal Herria, teña as vantaxes de non ser”. Entón falaremos da posible necesidade de eliminar os límites cando teñamos límites que podemos eliminar.

A razón pola que se proclama a existencia de Euskal Herria non é, ou non debería selo, senón a identidade. A pesar da importancia da identidade –non malinterpretarla–. A identidade vasca non é arrogancia por nacer nun lugar concreto, a identidade vasca está estreitamente ligada á nosa cultura en perigo, e cando dixen cultura, entenda que a lingua sexa subestimada e atacada polos seus trazos esenciais, mentres esteamos dentro das fronteiras de España e Francia.
A necesidade de reivindicar o noso dereito a existir debería abordarse tamén desde a posición da esquerda, sen dúbida. Porque a verdadeira esquerda non ten dúbida de que hai que defender a colectividade e os dereitos colectivos. Desde o dereito de autodeterminación.