Estas experiencias danche forzas renovadas. Completamente. Máis de 400 persoas reunidas en Zubieta (Gipuzkoa) non esqueceremos facilmente a preparación deste fin de semana sollío. A axenda preparada polos amigos do Territorio Libre ha reunido de forma maxistral as diversas cores, tamaños e personalidades políticas complementarias dos movementos populares. Sen dúbida, os nosos cerebros e os nosos corazóns sentiron un terremoto moi emocionante a finais da semana pasada e veranse os resultados. Explicando a relación que existe entre o tres seguintes conceptos, quero darvos a miña opinión sobre o que alí sucedeu.

Persoas. Confirmouse que somos o punto de partida e a meta en Zubieta. Elemento que debe estar sempre no centro. Por encima das complexas dinámicas dos conflitos e por baixo dos obxectivos liberadores, igualitarios e revolucionarios, os individuos somos os protagonistas dunha boa vida, unha “vida que merece a pena vivir”. Sen nós non hai comunidade nin colectividade. Os individuos somos motores e receptores de todos os cambios. O norte é un novo humanismo.

Conflitos. Son moitas as campañas e os conflitos socio-políticos que se están levando a cabo en Euskal Herria. O escritor cristián chinés Lin Yutang dixo: “Os conflitos sempre existen. Non trates de evitalos, senón de entendelos”. Os conflitos non son o obxectivo, senón as ferramentas para medir as nosas forzas e coñecer as nosas fronteiras. O feminismo demostrounos que os medos e as vulnerabilidades son imprescindibles, que non podemos negar e que si nos temos presentes, as nosas loitas vanse a sanar. O conflito pódese aprender de todos os procesos, gañando ou perdendo.

Utopía. Os novos cambios dos últimos anos confúndennos. A hexemonía dos nosos inimigos é evidente e non sabemos que vai ser máis aló do capitalismo. A nosa práctica interseccional e multicolora necesita dunha teoría “híbrida”, as contradicións socio-económicas materiais e os límites da natureza, as opresiones sexuais e racistas e o dereito político a decidir, necesitan dun novo corpus teórico que poña en camiño os eixos ou faros no camiño cara á transición. A iso chámoo eu ecofeminismo socialista. Unha nova ideoloxía utópica que está a piques de escribir pero sen escribir. Si, dígoo, non mitolóxico nin metafísico. Dicía Pruden Gartzia: “As utopías míranse, valóranse, se fragmentan, dialóganse, negócianse, compártense, porque á fin e ao cabo se poden conseguir”.

O domingo pola tarde, cando os helicópteros e a Ertzaintza viñeron defender a construción do enclave tóxico de Zubieta, lembráronnos as dificultades prácticas do que falaran durante os dous días e medio anteriores. Enviounos unha imaxe plástica violenta do poder e un bulebule brutal coa intención de eliminar as nosas utopías. Veume á memoria a lema do incansable loitador Periko Solabarria: “Si non nos deixan soñar, non lles deixamos durmir”.