A partir de setembro non chegan a Donostia-San Sebastián os autobuses dos migrantes e mentres o centro de acollida de Zorroaga está buxán, catorce persoas dormen no gaztetxe. De feito, a cidadanía donostiarra e membros de diferentes axentes crearon a Rede de Acollida Cidadá. Nun primeiro momento adaptáronse ao local cedido por Aralar, pero aos poucos días puxéronse en contacto cos mozos de Txantxarreka para que o gaztetxe convertésese nun “espazo seguro” para as persoas desprazadas. Os mozos deron o seu asentimiento e o 10 de agosto comezaron a recibir aos migrantes no aeroporto de Loiu.

O obxectivo do proxecto é mostrar á sociedade a pasividade das institucións, denunciar a situación e presionar para que o Concello e a Cruz Vermella poñan máis recursos. Queren converter o gaztetxe nun espazo de paso e non na casa das persoas desprazadas. De momento, o proxecto dividiuse en dúas fases: a primeira, a acollida e a derivación das persoas migrantes aos seus destinos e a segunda, a derivación das que quedan en Donostia para a obtención do censo. O proxecto foi desenvolvido por tres grupos: Membros da Rede de Acollida Cidadá, mozas de Txantxarreka e voluntarios que non acoden ao gaztetxe.

Os membros do Gaztetxe explicaron desde o principio que o Gaztetxe converteríase nun espazo de acollida, pero non nun hotel, xestionado por persoas desprazadas, organizando quendas para a limpeza ou cociña, sempre coa axuda de voluntarios e voluntarias. Agora teñen problemas para cubrir as quendas de vixilancia e queren animar á cidadanía a participar nos mesmos. Ademais da vixilancia, tamén están en marcha os seguintes grupos de traballo: Grupo de Comunicación, Grupo de Infraestruturas, Grupo de Alimentación e Grupo de Tradución.

No gaztetxe notouse o cambio. A xente que antes andaba aínda non apareceu no gaztetxe, pero si se achegou moita xente que non ía. Con todo, os mozos continuaron coas súas iniciativas: desde a chegada das persoas desprazadas han realizado un concerto, unha proxección de película e unha iniciativa dos Piratas de San Sebastián. Ademais, realizaron diversas actividades cos desprazados: xogar a pelota, ir ver os lumes na Aste Nagusia, traballar xuntos a horta do gaztetxe, ensinar eúscaro aos recentemente chegados e estes aos mozos, cursos de natación, adestrar co equipo de fútbol de Antigo-Luberri, participar no concerto solidario celebrado en Doka, recibir clases na EPA...

O edificio propiedade do Gaztetxe é do Concello de Donostia-San Sebastián e está a piques de asinar a concesión por catro anos. Din que si e cren que este tipo de proxectos dan forza ao mozo.

Os membros do Gaztetxe opinan que o barrio e a cidade están a responder ben: Os pescaderos da Bretxa, por exemplo, soben o peixe ao gaztetxe todos os sábados e unha cooperativa de Oiartzun leva as verduras. Un dos membros da asemblea de mozas asegura desenvolver "unha pequena familia" e recoñece que hai persoas que están a manter contacto cos desprazados.

Xa foron dezasete as persoas que acudiron ao gaztetxe e ofrecéronse máis de 500 camas (moitas persoas repetírono). Agora son catorce as persoas que viven no gaztetxe. O que nun principio era un edificio de paso converteuse para algúns nunha casa durante un mes. No gaztetxe estiveron vivindo persoas de todas as idades, pero os protagonistas foron dous: Sara (catro anos) e Malik (ano e medio). Marie Mar, de 33 anos e nai destes dous nenos, relatou que o inicio da viaxe foi bastante sinxelo, xa que se fixo en avión desde Costa do Marfil a Marrocos. Ao ser preguntado por Marrocos, chegou o momento máis duro da entrevista. Só dixo que foi “moi difícil” e púxose a chorar. As persoas desprazadas da zona mostráronnos un vídeo de Marrocos: os que chegan fuxindo viven nos bosques e si son interceptados pola policía fanlles retroceder uns 1.000 quilómetros. É habitual que nesta viaxe de ida e volta a persoa desprazada rompa a xanela do autobús e sáeche co autobús en marcha. No vídeo vese a dúas persoas tiradas no solo, tras saltar en marcha, ao ser atropeladas por un camión. Vese unha ambulancia pero non fai nada para axudar aos dous compañeiros que están no solo. Mali e Sara tamén estiveron nos bosques de Marrocos esperando a que a súa nai se fixese co barco. Mentres durmían, os dous pequenos fixéronse á mar. A nai púxose mal na viaxe e empezou a vomitar. Sara esperta e vendo a situación “morreremos! Imos morrer!", gritou. As bágoas corrían da pequena maleta, pero non dixo nin unha palabra. A nai di que Mali traumatizouse “” nese momento. Cando se achegaban á costa española, a Garda Civil negouse a permitir o paso, foron rescatados cando chegaba a Cruz Vermella. Aterraron en Cádiz e desde alí dirixíronse a Madrid. En Madrid pasaron un día cunha familia de acollida e viaxaron a Bilbao tras durmir na estación. En Bilbao tamén se ían a durmir na estación de autobuses, pero un africano trasladounos á Cruz Vermella. Despois foron de Bilbao a Donostia-San Sebastián e tras pasar os días que lles correspondían na casa de acollida de Ategorrieta, terminaron no Gaztetxe Txantxarreka. Marie non ten máis que boas palabras para a xente vasca, considerounos aos vascos como persoas “de gran acollida”, e tamén de gran respecto. Di que os nenos tamén estiveron contentos e un pouco alterados, coa atención de tantas persoas. A pesar de que non ten intención de quedar en Euskal Herria, o Goberno Vasco activou o protocolo e levou ao tres a Vitoria-Gasteiz. O traballo da Rede de Acollida Cidadá e o éxito das protestas foi que se destinaron a Vitoria-Gasteiz.