“Este disco é moi diferente do que fixemos até agora”, di Itzal Uranga. “Até agora faciamos post-rock, pero agora xa non estamos cómodos con ese estilo”. A canción que máis se aproxima a este estilo foi coñecida como Postrock, unha proba diso.

O cuarteto formado por Jagoba Salvador (baixo), Jon Iñaki Benito (batería), Gartxot Unsain e Itzal Uranga (guitarras e voces) ía gravar o disco hai tres anos, pero debido a problemas de saúde tiveron que suspendelo, case o mesmo día que ían entrar no estudo. Desde entón as cancións tiveron un "desenvolvemento espectacular", segundo os integrantes do grupo. Aínda que os riffs iniciais mantivéronse, Unsain cre que se converteron noutras cancións. “Antes faciamos cancións que eran seguimentos das cousas guapas de Madeleine. E iso gustábanos, pero necesitabamos algo máis”.

As cancións, por tanto, foron consideradas “como un todo”; e “por primeira vez”, estiveron pensando na estrutura. Escoitaron as cancións que lles gustan, identificaron estruturas, desenvolvementos, subidas e baixadas, e esforzáronse por adaptalas ás cancións de Madeleine. Confirmaron que son “estruturas máis poperas”, pero aquí quen queira atopar pezas de pop terá que buscalo ben: seguen sendo un grupo de rock, post ou non.

Tamén tentaron simplificar os groove e o reto foi definir máis a batería e as liñas de baixo. Pero todos queren deixar claro que iso non quere dicir que as cancións sexan máis fáciles ou que pidan menos traballo: “Ás veces é máis fácil facer máis pedazos que facer unha boa canción con pouco”, di Unsain, mentres o resto di que si.

Ademais de pensar as estruturas, contaron que foron desenvolvendo a forma de crear en grupo. “Ás veces é moi difícil compor en grupo, e moitas veces ocorre que levas unha idea ao local e convértese en algo máis debido á influencia dos teus compañeiros. A suma de catro partes do 25% non ten por que dar o 100%”, di Unsain. Sen ocultar a forza que ten ese proceso, neste disco trataron de respectar a idea orixinal. “O que se levou a idea tivo a última palabra, e así conseguimos respectar esa faísca de lume que se produce na composición”.

Un membro máis do grupo no estudo Gaztain

A música de Madeleine está composta por amigos e amigas. Crear, tocar e gravar cos amigos. Por iso dirixíronse a Gaztañaga, a quen coñecen desde hai tempo. Ademais de ser guitarrista do grupo de Zestoa grises, ten o seu propio estudo, onde actúa cando non está sobre o escenario. “Viñemos a buscar esa confianza”, di Unsain. “El sabe o que queremos e deixámoslle intervir”. Para gravar utilizaron as súas guitarras, pedais e amplas: “Itzal trouxo a súa guitarra polo si ou polo non, pero eu tampouco!”, ri.

É evidente que no estudo atopouse unha boa forma de traballar. Aínda que as cancións están estruturadas, deixáronas abertas a novas ideas, e entre todos van completando os arranxos. Jon Horna tamén colaborou coas guitarras na canción Sumendi; el e Gaztañaga parecen estar aquí. Este último tamén colleu a guitarra de cando en vez para propor ideas: Ao final da canción Perkalenea, por exemplo.

O pedal de Gaztañaga está formado por un bo puñado de pedais de efecto. Os membros do grupo recoñeceron que non saben nin para que serven algúns, como o drop, pedal que cambia de ton a guitarra sen ter que cambiar de afinación. A música de Madeleine ten un efecto anbiental e xogaron con diferentes probas. Na canción, por exemplo , dobraron unha guitarra de fuzz grave, desde o fondo, engadindo ruído e ofrecendo á canción outra escuridade.

Gaztañaga di que para facer todos os Delay e Chorus bástalle cos plugins do seu computador, abrindo cancións no arpegios e riffs das guitarras. Non é fácil describir os sons por palabras, pero enténdense perfectamente entre varias onomatopeyas –nota: a próxima vez levaremos a cámara de vídeo para que tamén a recollan–.

As palabras como medio de xogo

No primeiro disco de Madeleine (2009) eran poucas as cancións con letra e aínda que as palabras de Mugarri (2013) gañaron centralidade, só tiñan uns poucos refráns redondos. NO seu Hura, en cambio, colleron un peso especial e foron moi ben cultivados.

“Falamos de cousas cotiás dunha maneira bastante próxima”, di Unsain, que é o autor principal das letras. En Perkalenea, por exemplo, homenaxearon ao seu piso e faláronnos sobre o grupo de música Nunca se secará.

Un bo desexo, que se secará algunha vez e que se nota sobre todo nas cancións de Sumendi, ese equilibrio entre as letras e as estruturas. Estrofas e refráns; sons pegañentos e xogos instrumentais; e Madeleine é o equilibrio entre a forza e a harmonía.

A excepción pode ser o Single Ez gara, que é o que máis lembra a Madeleine do disco Mugarri, publicado o pasado mes de maio co videoclip curioso que se pode ver abaixo: xogos de guitarra e poucas letras. Postrock é a única canción instrumental.

A canción Hura que Gartxot Unsain coñecemos cantando en Youtube co autotune merece, por outra banda, un espazo moi especial. É unha peza forte, pegañenta e redonda que lembra ao Berlín de Mugarri. O xogo de palabras que dá título ao disco tamén vén da canción: “Todo é unha esperanza tan superficial.../ Nacera por casualidade ou nos matou a sorte? Atoparémolo antes de morrer de sede?”.

De novo no camiño

Dentro do programa Kutxa Kultur que converteu en concursos o que necesitarían os recursos públicos, durante todo un ano tiveron un ensaio local en Tabakalera e unha axuda económica para poder gravar o disco. O pasado curso, a Fundación Kutxa Kultur participou en varios concertos ofrecidos por Madeleine.

Coas súas novas cancións e coa intención de “coñecer novos lugares”, a banda renovará a súa andaina o 28 de setembro. A primeira cita será en Guardetxe, no monte Urgull de Donostia, “a modo de festa e entre amigos, como o facemos todo”: Oki Moki, Pick a Bear e DJ Spotifai. Despois, o 6 de outubro estarán en Orio, o 7 en Urretxu, o 12 en Baiona e o 20 en Urnieta.

Non perdas a oportunidade. O disco é bo e o directo é mellor. Probablemente porque o lume entre amigos que tiñan desde o principio non se apagou.