Fálase da época na que hai que levar ao cine os transgéneros. Paréceme ben. O cine, como calquera outro medio, ten que reflectir a realidade. Non é unha cuestión totalmente nova, xa coñecemos antes personaxes no cine vasco. Como Katalina Erauso, de Esperanza Roy, nA Monxa Alferez, de Javier Aguirre.

Pero a dúbida naceu. Non polo regreso de sempre, senón por uns emprendedores LGTB. Denunciaron e censurado que para representar aos homes en xeral tómanse a mulleres cisnes e a homes cisnes para representar ás transas. A polémica fíxose grande cando Scarlett Johansson escolleu para representar ao mafioso Dante Gill en Rub & Tug. O mesmo ocorreu con Paco León, muller transa nA casa dAs Flores, ou con Fanny Ardant Andre transa en Lola Pater.

A pregunta é si os homes zis ou as mulleres zis son axeitadas para representar personaxes transs. A miña resposta é que estes papeis os teñen que facer bos actores, sen mirar si son cis ou trans. No caso de que se trate, valorarase a idoneidade ou non dun papel a un actor, sen prexuízos por ser zis, trans ou o que sexa.

Si o personaxe é unha muller transa, o actor tamén debería ser unha muller; non importa si é unha muller ou unha trans. Si o personaxe é home en transo, o actor necesita un home, trans ou zis, pero un home. Esa sería a regra. Con todo, sempre pode haber excepcións, segundo o personaxe (non todos os transexuais son iguais, como tampouco todos os chistes son iguais); segundo o actor (porque algúns actores serios teñen sensibilidade suficiente, outro non...). Eddie Redmayne fixo un gran traballo en The Danish Girl. Tacha Swinton de luxo en Orlando. Jared Leto tamén era unha muller trans marabillosa no Dallas Buyers Club. Vitoria Abril, en cambio, non era crible en Cambio de sexo. O que hai que evitar é a deplorable imaxe que dan algúns actores masculinos disfrazados de muller. Por exemplo, Tony Cantó en Todo sobre a miña nai, ou peor aínda Dustin Hoffman en Tootsie.

O argumento que se adoita utilizar, é dicir, que os roles dos amigos trans téñenos que facer os amigos trans, é por natureza excluínte para os trans por tres motivos. En primeiro lugar, limitariámolos a un único tipo de papel. En segundo lugar, castigariámolos a morrer de fame, porque hai moi poucos personaxes trans na industria do cine, e si un cisma non pode facer o dun trans, pola mesma razón un trans non podería facer o dun cisne. Por último, porque tamén vai contra os seus desexos: a muller trans quere ser muller, sen adxectivos; os homes trans.

* Cisgenero: Persoa na que o sexo asignado ao nacemento coincide coa identidade de xénero; contraria ao transgénero.