Dous paus e un lenzo. Podía ser a cabana de verán dun neno, refuxio das noites ardentes. Pero non, é un barco e está no centro da cidade. Só ten murallas á súa ao redor, pero se lle prestamos atención, non hai murallas: estamos no mar. O vento sopra con forza, coas teas estendidas. O contrabaixo tendeu as cordas e unha voz guiounos cantando; cada un ao seu porto.

É de noite en Pamplona, e como cada noite, un home exiliado hai tempo achegouse á beira para contrapor e desequilibrar os soños da infancia e a madurez. Desde o mastro do barco viu achegarse o seu pequeno eu: “Tía, eu quero ir alí. Cara ao horizonte? Pero a medida que se aproxima afástase”.

A partir desta utopía, todos os membros da tripulación foron aparecendo aos poucos: funambulista, bailarín, contrabajista, cantante, acróbata, equilibrista. Aos poucos espiron o noso barco ante o público. Unha corda infinita faille moverse ao ritmo do fado, ao paso das ondas, tal como eles mesmos lánzanse sobre a polea das dúas rodas. Os equilibristas están a desafiar ao equilibrio, camiñando sobre a corda, cantando a fraxilidade do mundo nun xogo que vai ganduxando en acrobacias de canto. Dando voltas polo mar aberto, volveron a cabeza á nosa imaxinación e convidárono con eles a saltar á nada.

Silencio. O contrabaixo quere bailar con cada corda, no loop infinito. Os tangos chegan até o porto. Coa axuda das vibrantes melodías da cantante, o equilibrista subiu á corda, para ofrecerse un tango a si mesmo. Só, sen asas, pero coma se estivese no salón da súa casa, bailou a tres metros do solo. Pronto se lle uniu o segundo e logo o terceiro, xuntos e baixo a única protección das súas miradas, para facer as últimas tolemias sobre a corda movida polas rodas. Entón levantáronse as murallas e, facendo unha chiscadela ás posibilidades da noite, os pasos dos bailaríns multiplicáronse nas paredes de pedra da Cidadela.

Nas luces e as sombras, a conversación do home que se achega á costa continúa como unha onda, balanceando ao ritmo da música as reflexións que se foron sucedendo ao longo de toda a travesía. Unha onda á imaxinación. “Debuxa os océanos para abrir os horizontes”. Unha onda á realidade. “Teño 30 anos e estou só neste barco”. Unha onda á memoria. “O barco é o meu rostro”. Última onda. “Despois de tanto navegar, só teño engurras dentro de min”. O contrabaixo avisounos: centos de poemas saíron á luz nos mares de Pamplona. O vento acougouse. O barco foi fondeado. Apagar as luces.

A mecánica poética é o que nos regalou Cirque Rouages: unha vida sobre unha corda, que sempre foi como as rodas, e que nos fai soñar desde o baixo da saba vivamente.