Orixinalmente, Nisroch era servo do deus do lume e a luz de Asiria, Nusku, e do seu amo, Ninurta. Si un home molestaba a estes dous deuses, Nisroche e a súa esposa Kenel facíanlle pagar por medio do sexo o que fixeran: empuxaban a realizar prácticas sexuais con graves consecuencias para o ofensor, principalmente incesto e adulterio. O incesto orixinaba a pena de morte no imperio entre os dous ríos e, como é habitual, as mulleres pagaban o adulterio con vida, mentres que os homes se contentaban con pagar a multa.

A parella de diaños utilizaba unha sorprendente imaxinación e destreza sexual para empuxar aos pobres mortais cara á perdición. Por unha banda, naturalmente, isto asustaba aos deuses que lles ofenderon. Pero, doutra banda, as virtudes dos demos eran unha fonte de inspiración preciosa en orxías e festas. Neses casos, cada vez era máis habitual adorar a Nisroch e suplicar a súa axuda.

Así, co tempo, a fama do demo aumentara. No populoso panteón de Mesopotamia talles influencias e alteracións de xerarquía eran habituais. O gran Nusku, por exemplo, perdeu notoriamente a súa importancia e, ao final, Nisroch foi posto por encima del polos seres humanos. Por tanto, nas tablillas do Imperio Babilónico, Nisroch non é mencionado como un demo, senón como un deus. E a Biblia hebreo di que o rei Senakerib foi asasinado no “templo de Nisroche”, en Kalhu. Hoxe sabemos, grazas ás escavacións, que aquel templo non era de Nisroch, senón do deus da agricultura e a guerra Ninurta. Pero o feito de que os hebreos confundan ambas as cousas indica a importancia que adquiriu o ex diaño.

A fama tamén altera o carácter das criaturas inmortais, e Nisroch perdeu aos poucos un ton sexual e lúdico. O diaño divinizado uniuse ao sexo coa fertilidade e converteuse no xardineiro dos deuses. Protagonizado por delirios e abusos sexuais, tivo unha tranquila xubilación coidando as verduras de Marduk e Ishtar.