6 de xullo. Comezan as festas de Pamplona. En todas partes había rúas enteiras. Nunha esquina sostida por un banco público, uns mozos falando. Falan do non. Unha pregunta: É non dicir que si?

A preocupación é clara: saber como actuar nas festas que comezan. Perdida, ou vendida, a paixón sexual nas dúbidas entre o recentemente estreado e as boas prácticas. Na kalaka de adolescentes, até a chegada da señora madura á súa paso –man vermella no peito, complemento obrigatorio no uniforme dos sanfermines–.

Pausa forzosa. E logo, apartándome deles, os raparigos charlaron animadamente, facendo o xantar.

Non sei si eles sacaron conclusións, pero fixéronme germinar a semente dunha dúbida: estamos ben?

Desde o 6 de xullo, pensei moito naquel día. As noticias e as protestas ao redor das agresións sexistas sempre me traen dúbidas e preguntas: si estamos ben e como podemos facelo mellor.

Fronte á preocupante realidade das agresións sexistas, unha idea inquietante: a campaña do non é axeitada, pero non supera o marco tradicional de repartición de roles de xénero. Non cuestiona a iniciativa dos homes nas relacións sexuais, nin a obrigación das mulleres de facer fronte aos empuxóns dos homes.

Moitas das persoas que rexeitan de forma moi intensa as agresións sexistas seguen firmemente convencidas de que o desexo sexual dos homes é incontrolable. Todo o sistema confirma esa convicción -con contidos de lecer como cancións, películas, publicidade...-. E non pór en cuestión esta crenza imponnos ás mulleres a obrigación do non. No mellor dos casos, hai que dicir que si ou non, con claridade e sen matices, en que e no sexo, onde os matices son naturais.

O dereito a dicir non é de todos. Con todo, este dereito convértese nunha obrigación no caso das mulleres cando falamos de sexo ou de amor. Nos homes non: o rexeitamento aos requirimentos das mulleres non xera grandes problemas na sociedade –nin conflitos, nin violencia…–. E no campo dos homes, o dereito ao non ten menos importancia porque teñen outro dereito máis forte que confesar tácitamente, para facer valer ese desexo incontrolable e innegable.

Para non seguir xogando no recuncho de sempre hai que ir máis aló do non. Temos que pór en evidencia e en risco as conviccións que permiten aos homes atacar ás mulleres e as condicións que nos impoñen ás mulleres a necesidade de defendernos dos homes. En primeiro lugar, rompendo o silencio e a incomunicación que lles amparan.