Pedir xustiza nos tribunais españois equivale a buscar a lúa ao mediodía. Podes tentalo, pero normalmente non o conseguirás. Como máximo, ouvirás os aullidos dos lobos.

Non é que a xustiza española non nos ampare aos vascos, o sistema de xustiza español é un inimigo dos vascos.

Non é que a xustiza española non nos ampare ás mulleres, o sistema de xustiza español é o inimigo das mulleres.

Non só non existe a separación de poderes, senón que os propios xuíces son os responsables de que se manteña a política máis reaccionaria.

As sentenzas inxustas de Enegar foron a dos mozos de Alsasua e os violadores dA manda, si, os violadores. A coincidencia puxo de manifesto a falta de proporcionalidade do un ao outro e a intemperancia do outro. Neste trato diferenciado, con todo, non só existe unha interpretación xurídica interesada e ideologizada. Trátase dunha identidade que se utilizou en parte da construción do Estado español. Identidade patriótica, soberbia, autoritaria, irracional e masculina. É parte de toda unha cultura, e os dA manda son os seus representantes. Que un deles sexa garda civil e outro militar non é en absoluto unha anécdota. Non é casualidade. É unha causalidad. Por iso están libres. Porque son “os seus” presos. Un exemplo diso é que nas cadeas privadas de televisión españolas, neses grandes espellos de derívaa dos poderes fácticos, axitásese a pelexar aos “mozos” dA Manda e a criminalizar aos “radicais” de Altsasu.

Con todo, en comparación con outras sentenzas xa coñecidas, en ambos os casos a diferenza foi a resposta da rúa e a indignación colectiva. En ambos os casos, a onda de solidariedade xa estaba organizada en canto coñecésese a sentenza. A xente está farta. Está farto en Euskal Herria, e tamén fóra de Euskal Herria, porque a carga dese armazón de estados é cada vez máis pesada por encima das nosas fronteiras. Con todo, por parte dos aparellos españois, a única maneira de responder as reivindicacións é a través da man dura autoritaria e adoctrinadora. Condenar aos de Alsasua por asasinar a unha persoa, liberar aos violadores dA manda e responder á petición soberanista de Cataluña son expresións do mesmo mundo e do mesmo Estado entender. Alguén pensará que estou a mesturar cousas que non teñen nada que ver, pero na base de todas elas está o mesmo sistema reaccionario, autoritario e patriarcal. Facendo unha simplificación, nos cárceres españois hai xitanos, vascos, cataláns e inmigrantes. Somos os subalternos do Estado. Non hai lugar para violadores, estafadores, ladróns ou torturadores. Si para maquillar o sistema e darlle un toque de lexitimidade teñen que meter un de “eles”, prepararanlle unha cela de luxo para gozar do pouco tempo que ten que pasar.

Si, por exemplo, parecese que a violencia machista e patriarcal non é máis que unha cuestión española, e, desgraciadamente, non é así, nin moito menos. Porque en Euskal Herria as mulleres acósannos todos os días. O que si teño claro é que a única opción é liberarme da cadea dos xulgados españois para construír unha democracia real e un sistema xudicial máis xusto. En España non se pode, podemos tentalo en Euskal Herria. Fóra desas ríxidas estruturas todo témolo para gañar. Por iso é tan importante saber canalizar o enfado e a dor colectiva que se produciu e trasladar a Euskal Herria o epicentro das reivindicacións.