En Gorrín estamos en forma. O sarampión, o mildiu, o vermello, o sarampión, o óxido, o abellón, o xenro, herdamos moitos nomes, pero temos unha boa salsa cilíndrica que asociamos con nomes concretos.
Aínda así, estamos en forma de rosas. A intensa choiva do primeiros seis meses deste ano deixou atada a máxima humidade por algún tempo. E o peor vén agora: a calor. De súpeto pasamos dun ambiente relativamente fresco ás calores máis intensas do ano, sen ningunha marxe de adaptación. De feito, estamos nos días máis longos do ano, e o sol percorre a súa órbita máis alta, sen poder conter o seu sorriso... Isto provocará a explosión de fungos e cogomelos. Tamén os que causan enfermidades nas plantas. A calor e a terra evaporando auga sen cesar, os males das plantas fregaranse as mans de alegría. Precisamente, ao final da tempada as plantas experimentan o maior crecemento anual.
Agora que o día empeza a acurtar, as plantas esquecerán o crecemento e mirarán cara á reprodución. As ramas, zarbas e mastras que crecen na primavera son débiles, están suaves e brandas. A partir de aquí, as poxas estendidas complicaranse e os alimentos que xera destinaranse á cría e crianza de froitos. Durante o tempo que dure a cura, as enfermidades terán un escarvadentes. Vermellos e non, po, poeirento, herdo, cascarilla, caspa, crin, blancura, avellano, ludón, carbón, tinguidura... Nos apiadamos das plantas!
Con todo, as plantas non coñecen a piedade. Así pois, tomemos o allo, Allium sativum. Como na cociña, é un bo compañeiro da horta. Aliado leal contra os fungos causantes de enfermidades. O allo prepárase cocido: picar unha libra de allo, pór cinco litros de auga, levalo a ferver e deixalo a lume lento durante media hora, pór a tapa e deixalo durante 12 horas, filtrar e usar directamente. Non se conserva.
Molle a planta que sospeitamos que non está baixo o sol. Quítese as follas máis estragadas ao que lle caeu a enfermidade e as regadre durante oito días, ao día, arriba e abaixo, abaixo e encima.
O refrán di: allo contra todos os males.
Na beira da horta sempre ten que haber un recuncho onde podrezan os restos. O material que se xera ao soprar, ao escardar, ao quitar as herbas ou ao quitar os restos das plantas que doaron a súa polo fin da colleita é moi rico. Polo xeral, acumúlase no bordo e déixase... [+]