Eramos adolescentes, tiñamos catorce e quince anos para esas dúas pequenas vacacións estivais. Os pais de Arantxa tiñan o costume de ir a un pobo da costa e convidoume a acompañalos durante unha semana. Durmiamos todas as noites na mesma cama e, por casualidade, si a miña pel fregaba a súa, o meu corpo acendíase. Cando me durmía, os meus soños levábanme por encima das matogueiras e nos xogos de masturbación silenciosos que facía comigo mesmo. Pero negábame esta realidade de carne e óso. Como ía ter desexos dese amigo? Non quería eu a Alberto? Como llo ía a dicir? Para que? Que explicaría aos meus pais? De tortilla? O que faltaba! Non, non, eu era heterosexual, estaba namorado dun mozo e el sería o meu único amante e o pai dos meus fillos ata que a “morte” se separase.

Na familia, na escola e na catequese ensináronme ben, nos campos próximos non coñecía a persoas LTGBIQ+ e o único que ouvía por boca de persoas de confianza era o desprezo e as palabras de insulto cara a “esas persoas”. Para estar dentro da G era necesario non sentir que eu era un de “eles”. Ocultáronme deliberadamente que na nosa familia había persoas que se atreveron a relacionarse doutro xeito. Por desgraza, cando necesitaba esa genealogía, os dous estaban mortos.

O que sentín co meu amigo da escola non era algo transitorio da adolescencia e, cando chegou o momento de ir á universidade, chegou a oportunidade de empezar a abrir as portas do armario, porque os armarios non se destrúen moitas veces dun día para outro, e atoparme con referentes e compañeiros de viaxe que me axudaron nese salto. Naquela época regaloume a vida a novos amigos, aliados da complicidade e a intimidade, lecturas, cruces entre o xénero, a clase e a raza, e normas que coñecía, modelos de relacións que non podía conter.

Desde entón pasaron anos facendo fronte á lesbofobia que se foi metendo no día a día e á que vén de fóra. De rabia, de desexo, de conciencia, de acción directa e de solidariedade. Non pasou un día no que non teña síntomas de lesbofobia. Máis ou menos sutís, todos co mesmo mensaxe: non es como debe ser, estás fóra de lugar.

Desde entón pasaron anos afiando cizallas, cortando cadeados e valos. Da alegría da vida, das paixóns da mente corporal, da dozura radical e da construción do nós. Non pasou un día en que non experimentei ningunha mostra dese novo mundo que levamos nos nosos corazóns. Máis radicais ou máis reformistas, coas nosas contradicións, todos na mesma dirección: Somos, estamos, imos!