“En calquera caso, a educación que se imparta nos centros públicos respectará os valores da ética cristiá”. Esa barbaridade é o inicio do concordato entre o Reino de España e a Cidade do Vaticano, asinado o 3 de xaneiro de 1979.

A mera constatación desta barbaridade é motivo suficiente para que se abandone ese corcovo. Pero poderiamos traer aquí outras pedras preciosas: “Corresponde á xerarquía eclesiástica a determinación dos contidos do ensino da relixión católica, así como a proposta de libros de texto e materiais didácticos correspondentes a devanditos ensinos e formacións”. Outro: “(…) impartirán ensinos de relixión as persoas designadas polas autoridades académicas para cada ano escolar, que serán elixidas entre as que propoña o Coordinador Diocesano para impartir devandito ensino”. É dicir, que os bispos elixan e contratan gobernos (e pagan con diñeiro público, por suposto). Deste xeito, si o bispo, ao considerar que "viven no pecado", non os propón para o próximo curso, o Goberno non os poderá contratar. Ao tratarse dun despedimento inxusto (sucedeu en varias ocasións), o traballador terá que ser indemnizado… polo goberno, non polo bispo.

Máis información: “O Estado garantirá que a Igrexa católica poida organizar cursos de ensino e outras actividades relixiosas nas universidades públicas, utilizando para iso as aulas e os medios de estas”.

E o último, do mesmo concordato pero sobre os medios públicos: “Ao amparo do principio de liberdades relixiosas e de expresión, o Estado encargarase de que nos seus medios sociais respéctense os sentimentos dos católicos, para o que subscribirá os oportunos convenios coa Conferencia Episcopal Española sobre estas materias”.

O concordato é unha lei en España, porque é un pacto entre dous estados soberanos, e concede privilexios á materia de “Relixión católica”. Por tanto, que na práctica sexa ela a que non necesite un número mínimo de alumnos. Adoita ser suficiente un só alumno para que se contrate ao profesor que lle imparta a materia.

Si non me equivoco, un acordo internacional pode ser denunciado por iniciativa do Goberno, aínda que logo terá que ser ratificado polo Congreso. Un ano despois, ese acordo internacional revógase e deixa de ser lei.

Por tanto, urxe que o novo goberno socialista denuncie de forma inmediata o concordato entre o Reino de España e a Cidade do Vaticano. Unha vez feito isto, os acordos con outras confesións relixiosas tamén se poderán suspender, sen ningún problema, para que as relixións queden fose da escola.

E si os profesores de relixión néganse a enviar tres veces privilexiados ao paro, que impartan a materia optativa “Historia das relixións”, que se organizará nas mesmas condicións académicas e laborais que o resto de materias.

Dixen profesores tres veces privilexiados. O primeiro privilexio, o acceso á función pública a través da porta pequena que o resto temos pecha: conseguir o permiso que outorga o bispo non está ao alcance de todos, é unha decisión arbitraria. O segundo privilexio é a de dar clases a un só alumno, cando no resto de optativas necesítanse 15. Un terceiro privilexio, que os puntos así obtidos poidan ser utilizados en calquera das listas educativas, anticipándose aos profesores ordinarios de devanditas listas. Non creo que ELA, CCOO, UXT e LSB non o saiban.