Desenvolveu a teoría das “matemáticas da historia”. Oswald Spengler e Arnold J. En liña coa mentalidade de Toynbee, reivindicou o carácter cíclico das civilizacións, pero proporcionou unha maior precisión matemática a esta idea. En 1951 sintetizou a súa teoría nA matemática da història, pero escribiu un total de 23 volumes sobre o tema, unha obra que aínda non terminara cando morreu.
Segundo cálculos de Deulofeu, as civilizacións teñen unha duración aproximada de 5.100 anos e estaban divididas en tres períodos de 1.700 anos. Os imperios teñen unha duración media de 550 anos. Ademais destes ciclos xerais, por suposto, fixo cálculos máis detallados, o que lle axudou a facer algunhas previsións sobre o que sucedería no futuro.
Pero os académicos contemporáneos non o consideraron un investigador serio. O neto de Deulofeu Juli Gutiérrez foi un dos poucos que até agora reivindicou a obra do seu avó e el conta como Deulofeu enviou un exemplar do seu primeiro libro ao historiador Jaume Vicens Vives. O historiador desprezou o traballo de Deulofeu e díxolle que volvese á farmacia. “Ese ostracismo fíxolle moito dano”, di Gutiérrez, e engade que decidiu estudar o grao de historia “para poder discutir á vez cos historiadores”.
Máis tarde cumpriríanse algunhas das previsións de Alexandre Deulefeu. Inventou cando se disolvería a Unión Soviética, como se fragmentaría Iugoslavia, ou que Alemaña se volvería a unir e a reforzar. Pero mesmo despois da súa morte, poucos expertos recoñecéronlle o mérito. Un deles é o historiador Enric Pujol. “No ámbito académico se infravaloran as teorías cíclicas. Valórase o traballo empírico, non o traballo filosófico. A produción intelectual de Deulofeu é moi interesante e merece un lugar na filosofía da historia. Si cúmprense as previsións que fixo é o menos posible”.
Pero por última vez unha previsión do boticario espertou o interese de moitos e para eles cumprir o que dixo Deulofeu non é o de menos. O Imperio Español –así o chamaba– ocupará un ciclo de cinco séculos e medio en 2029 e os pobos que o compoñen serán entón libres.
Por tanto, si atémonos á teoría do boticario de Figueres, non só depende de nós, senón tamén das matemáticas.
Tren geltoki bateko nasa, bi lagun eta besarkada bat. Besarkada hori izoztuta geratuko da hurrengoan elkartu arte. Ni etxera itzuliko naiz, bera hor geratuko da. Han geratuko da aske izanda ere injustiziak harrapatu nahi gaituelako sentimendu mingarria ere. Jesús... [+]