As mulleres que se utilizaban o pene artificial serían condenadas a un ano de cárcere, de cinco anos con outra muller, e de sete se a muller era monxa –as monxas estaban casadas con Cristo e, por tanto, engadíaselle adulterio–. Por tanto, o feito de ser lesbiana, en principio, non tiña consecuencias xudiciais si non había dildos.

No século seguinte, o poeta francesa María de Francia (1160-1215) describiu nos seus poemas breves a relación con outra muller: “Cando lembro como me bicabas e como che acariñabas os meus pequenos peitos con doces palabras, gustaríame morrer, porque non che podo ver”. Aínda que non son moitos, hai outros exemplos parecidos da época, e non parece que ninguén se alarmou por iso.

Pero iso non quere dicir que a Europa medieval fose un paraíso lésbico, é dicir, non penalizala non significaba que fose aceptada. Simplemente, esas relacións non se entendían. Segundo moitos historiadores e antropólogos, para a maioría dos europeos da Idade Media o lesbianismo non era nin un crime nin un pecado. Naquela época abríronse moi poucos procesos contra as mulleres que mantiveran relacións lesbianas e na maioría dos casos rexeitáronse as acusacións. As medidas tomadas polo bispo Burchard mostran que, segundo a mentalidade da época, non había sexo sen pene (natural ou artificial).

Esta limitada e estreita concepción do sexo séguese estendendo na actualidade, pero a ignorancia desapareceu coa Idade Media.No século XIII, concretamente en 1260, en Orleans, foi aprobado Li Livres de Jostice et de Plet, o primeiro código civil que consideraba as relacións lésbicas como crimes. A relación entre o dereito divino e o dereito civil estreitábase. E mentres a Idade Moderna chamaba á porta, en 1477 quedou escrito por primeira vez que unha muller fora condenada á morte pola súa relación con outra muller.Chamábase Katherina Hetzeldorfer e foi afogada no Rin.