Si non teño confesión, si non creo nun deus, a última vez que preguntaron en que cría, dixen en terceiro lugar que creo nas historias. Foi como dicir que cría nos contos. O tribunal, que estaba sentado preto de min, pediume que lle explicase esa resposta. "Si non crese nas historias, non podería escribir", díxenlles, "e seguramente non o lería". Hai cousas que non sabemos ata que as dicimos. Bo, si, pero doutra maneira.

Para dicir a verdade sen vergoña, sen a miña relación coas historias, o mundo sería un lugar máis frío, máis solitario. Ao ler –e ao escribir– o texto son eu. Ou o texto son eu. Unímonos dentro. Non teño que avergoñarme, pásalle a moita xente e, ademais, está cientificamente demostrado. En 2009, os escáneres cerebrais investigaron o que sucede na mente da xente cando len a ficción: os lectores simulan mentalmente cada acontecemento que atopan na narración. Integramos o que obtemos do texto nas nosas experiencias. Podemos imaxinar cales poden ser os procesos que se dan no cerebro, pero cando “demostran” quedo coa boca aberta.

Os nosos recordos son historias que temos escritas no cerebro. Creo que isto tamén está demostrado. O único que podemos facer co pasado é contalo. Cada vez que o contamos dámoslle un sentido. Podemos ir modificando ou corrixindo este sentido segundo as necesidades, as novas informacións, a audacia... O que se fai coa memoria histórica facémolo tamén coas memorias persoais. As historias lidas nos libros entran nestes procesos. Algunhas lecturas poden afectar a unha sesión de terapia.

Creo que a lectura que fai posible o goce é algo que se forma. Claro que ten unha dose de maxia. O mundo do texto e a conxunción do mundo interior, chocan, “pasa”. Pero para que suceda, ten que sorprenderse lendo. O que unha vez a viviu buscaraa unha e outra vez. Incluso quen deixa de ler durante un tempo, a maioría das veces vive un “retorno” máis adiante.

Teño un fillo que se prepara e mergúllase na lectura. Non descubriu os libros agora, pero está a entrar nunha nova fase, coma se namorouse de súpeto. É marabilloso vela desde fóra, algo que non podo ver, pero que lle está pasando. Non é unha contradición. Non podo ver o que ocorre no seu interior, pero vexo o seu rostro: porque ten a cabeza noutro lugar, un rostro que fai visible a tensión entre a presenza do corpo e a ausencia mental. Atopou algo que lle interese. Desgraciadamente, non sucedeu cun libro que eu propóñolle, os cómics da Dragon Ball que lle trouxo o meu pai foron a clave. Pero non importa. Si ponse contento, outras cousas caen nas mans.

Como nos marcan as vivencias de nenos, tamén nos marcan as lecturas de nenos. Son os materiais da nosa construción interior. As historias de ficción permítennos penetrarnos nas vidas doutros, nas formas de xogar, nos pensamentos. E o que creo é que iso prepáranos para comprendernos mellor, para ter curiosidade polo mundo. Isto é algo que todo o que le sabe. Por que dicirllo entón? Basta con ter en conta o que estamos a facer cando lemos.