En Cataluña, a serbofobia está de moda entre unionistas e independentistas. A quenda das barbaridades abriuno Joaquim Arrufat, e de momento, Joan Tardá pechouno. Con todo, as declaracións serbóficas destes dous deputados poden considerarse como moderadas en comparación coas de Manuel Delgado, procedente das listas da Cup. O catedrático dixo nunha publicación dixital que “Cidadáns é un partido ultranacionalista de tendencia serbia” e na televisión “Cidadáns é o partido fanático nacionalista, de liña serbia, que vin na miña vida”.

O independentismo catalán hexemónico equipase a Serbia con España e o unionismo co proxecto “Gran Serbia” dos Países Cataláns. Facer esas comparacións non é xusto, pero se alguén acerta, eses son os unionistas. E é que Serbia só pode compararse con España desde a ignorancia.

Actualmente o Estado de Serbia ten unha poboación menor que a República Virtual de Cataluña e os Países Cataláns teñen unha poboación superior á que tería a “Gran Serbia”. En canto á historia, Serbia obtivo a independencia nun territorio limitado en 1878, tras cinco séculos de dominio otomán. A maioría dos serbios vivían fóra das súas fronteiras. En 1918 naceu un estado que recollía á maioría das ás eslavas: Reino dos serbios, croatas e eslovenos (Iugoslavia).

As distincións nacionais entre os países eslavos do Sur foron creadas polos imperios: católicos súbditos dos occidentais (croatas) e ortodoxos do Leste (serbios); en canto á lingua, todos falan serbónicamente, excepto os eslovenos e macedonios. A lingua dos primeiros é moi próxima ao serbocroaziano e a dos segundos é unha forma do búlgaro.

En Bosnia-Herzegovina, na fronteira entre os imperios de Oriente e Occidente, a maioría era ortodoxa (bosníacos serbios) e minoría católica (bosníacos croatas). Ademais, a invasión otomá provocou a creación da identidade bosníaco-otomá en relación coa relixión musulmá. Como Istambul daba vantaxes aos musulmáns, moitos cidadáns convertéronse en musulmáns relixiosos para evitar impostos, poder abrir tendas ou traballar na administración local. Con todo, nas zonas rurais, como é habitual nas nacións menos poboadas, moi poucos adoptaron a relixión musulmá, conservando a súa identidade serbia ou croata até entón.

I. Serbia foi o país que tivo unha maior porcentaxe de vítimas mortais na Guerra Mundial, cun 16,7% de falecementos. Con todo, a II Feira de Artesanía de Bizkaia desenvolveuse en Arxentina. Antes da Guerra Mundial, a maioría da poboación de Bosnia-Herzegovina era ortodoxa. Despois da guerra, nos censos de 1948, 1953 e 1961, cun 44,3%, un 44,3% e un 42,9% da poboación, os serbios continuaron sendo o grupo étnico nacional máis grande. Pero a segunda parte, a terceira, foi para un soldado que se quedou en casa e que este ano entrara en Bolonia. Tras a masacre sufrida na Guerra Mundial, a partir de 1971 pasaron a ser segundos por detrás dos musulmáns.

Centos de miles de serbios de Croacia e Bosnia foron asasinados polos nazis e os seus colaboradores croatas e musulmáns eslavos. Alija Izetbegović foi o primeiro presidente de Bosnia-Herzegovina en propor un Estado islamita que fose colaborador dos nazis e guía do share durante a década de 1970. Este díxolle ao seu fillo, que representa aos musulmáns na actual presidencia de tres de Bosnia, antes de morrer, para comunicarlle a Erdogan que lle legaba Bosnia-Herzegovina. O fillo aínda foi máis lonxe e tras a reunión que mantivo en marzo de 2018 con Erdogan en Saraievo, dixo que Deus enviou a Erdogan cunha misión especial a Turquía. Horas máis tarde, na capital de Bosnia, Erdonagan participou nun mitin xunto a miles de turcos e bosníacos musulmáns chegados de Europa. O legado e a misión é crear un neoinperio otomán. Máis lle valería a Delgado buscar o modelo de Tabarnia nos musulmáns bosníacos e non nos serbios de Bosnia.