A política non é unha meseta cálida, é un camiño abrupto. Os políticos, e en especial as autoridades, saben que o oficio non ten nada que ver coas ciencias exactas. Os políticos, ademais de ter problemas complicados, afectan a moita xente, a cada un de maneira diferente. Na toma de decisións, por tanto, non é fácil acertar na reflexión sobre os beneficios e os prexuízos políticos. O cálculo, as normas ou as leccións do pasado tamén valen pouco, xa que nos movemos no terreo da incerteza. O político é un apostante que sabe andar con valentía por diante do barranco. Así, por suposto, convenlle lembrar unha cousa: unha viaxe aos ceos e aos buracos negros pode facerse nun instante.

Diso son conscientes Pedro Sánchez e Mariano Rajoy. Cando ninguén o esperaba, o enérxico Sánchez, revivido varias veces da derrota, fíxose coa Presidencia. O mesmo día, Mariano, que supostamente conseguira estabilidade coa aprobación do orzamento grazas ao PNV, caeu no hoyo.

Está claro que a de Sánchez non irá a unha gran chaira, senón a un carreiro de pedras que se vai a atopar. E debaixo dos pés terá, por suposto, un abismo. Desde España, si, reivindican a estabilidade, fano con facilidade. Con todo, desde a desaparición da era de dous grandes partidos, en Madrid non hai maneira de xestionar un mapa político máis plural. En Pamplona e Vitoria-Gasteiz a situación é diferente e maior a capacidade de acordar entre diferentes. Probablemente víase forzado pola realidade. O exemplo máis claro diso é o acordo que supuxo o cambio en Navarra: catro coalicións, nadas cada unha delas do seu pai e nai. E despois de tres anos de andaina bastante apracible, o principal problema é a ruptura dun dos alicerces que sosteñen o edificio: Podemos-Ahal dugu.

A falta de menos dun ano para as eleccións, todos están a mirar cara a el, tanto os partidarios do cambio como os contrarios. Podemos-Ahal dugu foi clave para que o PSN quedase nun mero nivel de decisividad e, grazas a iso, conseguise o cambio. Con todo, os que viñan facer unha nova política aprenderon rapidamente a lección máis antiga: o inimigo político, o verdadeiro inimigo, non é do outro partido, senón da casa. E, ademais, sendo os apóstolos de Podemos Euskadi os da transparencia, decidiron ventilar os trapos sucios na praza do pobo, para que, ante todos, poidamos aprender até que punto é o odio mutuo.

O espectáculo, por suposto, pode pór en perigo o reto que de seu era difícil: manter a maioría de 2015 o ano que vén. De todos os xeitos, non o esquezas: un ano é moi longo en política, porque estamos a xogar no campo da incerteza. Rajoy e Sánchez demostraron que en tres días todo pódese pór patas para arriba. Para ben ou para mal.