Que sensacións tedes ás portas da cadea humana do 10 de xuño?
Moita ilusión. Obrigounos a asumir responsabilidades como persoa. Hai máis plataformas en marcha que nunca en Araba, Bizkaia, Gipuzkoa e Navarra. Vai moi ben, Gure Esku Dago naceu para grandes retos, para arriscar. Na cadea se visibilizarán ademais as grandes mobilizacións dos últimos meses: as do 8 de marzo, as de Alsasua, as pensionistas… porque o que une as bases das reivindicacións de todas elas é o dereito a decidir. As mobilizacións demostraron que é un momento para a loita, para levantarse e para que se fagan conxuntamente. Agora tamén hai unha sintonía da perda. O vento que vén do sur tamén quere arrebatarnos o que temos. Ante iso temos un futuro para gañar, para deseñar e para construír.

Esta vez levades a Cadea Humana até o portal do Parlamento Vasco. Por que? O
obxectivo é levar as razóns da decisión da cidadanía aos espazos de decisión. En Araba, Bizkaia e Gipuzkoa hai un debate institucional, en Navarra e Iparralde levan ritmos diferentes, e de aí veunos a chamada a pór o acento en Vitoria. A capacidade que agora temos de mover un fito nese Parlamento vai ter unha incidencia a nivel de Euskal Herria. Levaremos o Pacto Cidadán a Vitoria-Gasteiz, así como a Pamplona e á Mancomunidade de Iparralde. Queremos crear as condicións para que se dea o Pacto Popular.

A piques de cumprir cinco anos de andaina, cal é a valoración de Gure Esku Dago?
Estamos moi a gusto. A dinámica popular Gure Esku Dago fixo unha achega á sociedade. Sen GED, en que situación estariamos? Ao principio mencionamos que o GED non era un lema, senón unha actitude. De ser espectador a converterse en protagonista. Non é unha cuestión de fe, hai que dar pasos e sentir a posibilidade de influír. Niso estamos. Cando presentamos a primeira cadea humana, organizamos 123 quilómetros. Necesitabamos 50.000 persoas, esa era a temperatura da sociedade. Superamos este reto e asumimos dúas ideas: a capacidade de dar pasos xuntos por parte de persoas de diferentes sensibilidades políticas e a posibilidade de influír traballando conxuntamente. Con esta cadea humana de éxito empezamos a romper os esquemas.

As consultas foron as actividades máis destacadas que organizastes.
No segundo ano abrimos a fase de tecer, acordar e decidir. Ao final dos cuestionarios puxemos a forza: 203 pobos, 900.000 habitantes, 190.000 persoas participan, un 22,81% da poboación. En novembro tamén votarán Donostia e Irun.

Ante os resultados moitos din que a participación é baixa. Que lles dirías?
En moitas ocasións parouse nas estatísticas a liña das enquisas, o que supón unha perda do 99% da riqueza do proceso. Compárannos coas votacións das institucións, iso é unha honra, porque nós non temos os seus recursos humanos nin os millóns de euros. E nas das institucións cantos participan? O 60% en Vitoria-Gasteiz, co lehendakari e a posibilidade de cambiar a política ao longo de catro anos. Gustaríanos contar con moita máis xente, pero a esta fase non se lle pode pedir unha participación como as eleccións que serían vinculantes. Iso é o que usan para dicir que non hai interese, é mentira. Se alguén pensa que Escocia é capaz de facer algo así sen unha institución, está moi equivocado. Que supón facer unha enquisa? Levar á racionalidade o que era motivo de enfado. Esta é unha fase. Agora sabemos como se fai, como se organiza.

O catalán Jordi Cuixart, presidente de Òmnium Cultural, estivo ao seu lado o ano pasado no mosaico de Bilbao. Agora está no cárcere. Cal é a súa reflexión? Os
cataláns demostraron, de forma decidida e pacífica, que fixeron o camiño dunha maneira democrática. Con todo, foron encarcerados por dar a palabra á cidadanía a través das súas redes sociais. Esa é a posición que hai no Estado español. Produciuse unha colisión entre dous trens que provocou o corte da vía. Pasado e futuro. O choque non terminou. O que cre que gañou o do pasado equivócase. O partido está a causar moito dano, iso si, pero aínda non terminou. Non é un programa de cen metros, é un maratón.

Anunciastes o fin de ciclo para 2019.Ese
ano comeza o ciclo electoral. A época das eleccións é a que está no outro extremo. Para entón tiñamos que rematar o modelo. Unha vez chegado o momento, faremos unha valoración do cinco anos e reflexionaremos sobre a achega que pode facer Gure Esku Dago no novo ciclo. Nacemos para decidir, non dubidamos de que temos un percorrido até a decisión. Temos que reflexionar sobre como afrontar os retos do futuro. A principios do ano que vén celebraremos unha reunión para iso.