Quen é Ana?
Leo moito e botaba de menos ler historias que me fixesen sentirme substituída, porque como muller lesbiana non atopaba ese tipo de referencias. E decidín contar a miña historia, que pode ser a historia de moitos outros. Así naceu Ana. Ana conta o seu día a día, ás veces fragmentos dramáticos, pero con moito humor, precisamente para desdramatizar esas experiencias e para que as lesbianas que len poidan ver que poden ter unha vida plena e feliz.

O humor ten, por tanto, un papel importante.É a única maneira de sobrevivir
a moitas cousas, non só no cómic, senón tamén na vida. Si quedamos atascados nas molestias cotiás, non avanzamos.

Canto ten Ana de Teresa?
Segundo a historia que se conta. Algunhas son moi persoais, e outras veces o punto de partida é o tema (por exemplo , si a revista dedicou o número á sida ou ao bullying, farei un cómic respecto diso), e falarei da experiencia que poida ter sobre este tema. Traballei temas como o momento de saír do armario, o amor, o deporte, a obsesión polo corpo, a relixión…, temas cotiáns desde a perspectiva de Ana. Ana vive no mundo e pásanlle cousas que lle pasan a calquera persoa. Que pasa? Ana tenta facer fronte aos problemas engadidos que ás veces temos por ser lesbiana.

Ten vostede un problema engadido. Por ser LGBTI e muller, Ana ten unha dobre carga?
Si, e creo que a sociedade aínda non é consciente do pouco que nos presta como muller e como lesbiana. As mulleres estamos nun segundo plano, e as lesbianas non existían até hai pouco, porque a sexualidade feminina, en primeiro lugar, non se tiña en conta ou a sexualidade entre dúas mulleres considerábase secundaria.

Algúns dos temas que tratas tamén serán tabú para algúns.
As relacións sexuais entre mulleres, por exemplo. Pero tamén se pode falar diso e ninguén debería escandalizarse por iso.

Como entendes este cómic: unha necesidade de baleirar as túas entrañas, unha reivindicación, unha ferramenta para axudar aos demais?...
Ao principio naceu dunha necesidade miña, e diría que todo o que hoxe dis combínao. É unha parte importante do meu activismo e gustaríame ser unha ferramenta para axudar aos demais, para que outros non sentan tan mal como eu sentinme, por ser lesbiana.

De feito, dis que Ana é humorística, pero no cómic pódense atopar numerosas pasaxes dramáticas relacionados coa infancia e a adolescencia. Cre vostede que os mozos de hoxe tamén o viven?
Gustaríame dicir que as cousas cambiaron moito, pero non sei si cambiaron tanto. Polo menos agora existe a diversidade sexual e de xénero, porque fai 35 anos cando eu era pequeno parecía que non existía e teñen a vantaxe de que, máis ou menos, teñen referencias positivas, as lesbianas non sempre estamos malvadas ou non nos cortan as veas directamente porque somos extremadamente desgraciados. E iso é moi importante, porque o obxectivo principal do meu cómic é visibilizar non só ás lesbianas, senón tamén visibilizarlas de forma positiva. Contentaríame con visibilizar ás lesbianas hai vinte anos, pero hoxe en día non, non é suficiente, porque estamos a transmitir unha mensaxe moi negativa: que as mulleres lesbianas non son mulleres enteiras porque non teñen relacións afectivo-sexuais cun home. E volvendo á pregunta, é máis fácil vivir cunha diversidade que antes para os nenos, nenas e adolescentes de agora? A verdade é que teño moitas dúbidas. É unha idade complicada, e por iso gustaríame sobre todo que o cómic chegase a eles.

Porque aínda son necesarios
este tipo de cómics… Nos últimos anos os cómics tratan temas máis maduros, saltamos de superheroes e estilos como Zipi e Zape a outro tipo de traballos, e as mulleres lesbianas tamén foron partícipes deste cómic, pero en moi pouca proporción. Os meus cómics con protagonistas lesbianas estaban colocados noutras sociedades como Estados Unidos, ou o cómic Le bleu est une couleur chaude na sociedade francesa [o cómic que inspirou a película A vie d’Adele], e esa contorna non é noso, resultábame difícil identificarme con eles. Talvez os lectores de Euskal Herria sintan que Ana é máis próxima.

Esta falta de referencia tamén influirá no descoñecemento e nos tópicos que a xente poida ter en relación co lesbianismo.
E gustaríame romper exactamente uns estereotipos. En canto á imaxe, Ana non rompe os estereotipos, xa que responde a un aspecto bastante masculino, pero tamén aparecen mulleres lesbianas con outro aspecto, e ao mesmo tempo, por que o aspecto masculino de Ana ten que ser negativo? Por que non reivindicar esta opción?

Recollestes o diñeiro a través do crowdfunding para poder sacar o cómic. Pos en marcha a campaña e empezas a sufrir ataques homófobos.
Levo anos sen saír demasiado da miña zona de confort, movéndome polos espazos nos que sinto cómodo. E de súpeto, polo eco do crowdfunding, empezar a recibir ataques de anónimos nas redes sociais foi brutal para min. Máis duro que entrar coa miña orientación sexual, entrarme co meu debuxo: “Insúltoche porque es lesbiana, pero non chámoche lesbiana, entrarei con algo que che fará dano”. Ao final decidimos non responder para non alimentar a bóla de neve, pero denunciamos publicamente porque tamén é necesario. Todo isto confirmoume a necesidade deste tipo de cómics.

O cómic é un formato apropiado para os seus propósitos?Para adolescentes con poucos hábitos
de lectura, a linguaxe pode ser máis atractivo e accesible en comparación co libro ou cunha folla de man. Seguro que polo menos lle darás unha ollada, e ademais, o cómic ofrece moitas posibilidades de identificarse cos personaxes.

Hai moita afección ao cómic?
Creo que hai afección. Manga, por exemplo, ten moita xente atropelada, pero o certo é que a lectura, en xeral, estase desmoronando. Non sei si chegamos aos mozos, porque algúns perden antes o hábito de ler. Doutra banda, do mesmo xeito que nós cargamos cos nosos estereotipos e mochilas, o cómic tamén ten as súas propias cargas, e hai quen segue pensando que o cómic é cousa de nenos, que conta historias estúpidas, que non ten outro obxectivo que entreter… e moita xente que le libros non lle vai a traer nada novo, porque pensa que non lle vai a traer nada novo. Afortunadamente, estes prexuízos tamén están a cambiar.

Cales son as túas fontes de inspiración?
Lin tanto que non sabería dicir, gústanme unha chea de cousas. Creo que no cómic nótase que aínda estou a buscar o meu estilo. As historias iniciais, por exemplo, non se parecen ás máis recentes, nin no trazado, nin na forma de contalas…

Que che gustaría que conseguise este cómic?
Porque ten unha diversidade de xénero ou de sexo que non segue a norma, que ninguén senta marxinado ou só nesta sociedade.

E chegará o día en que o ser lesbiana non será o leit motiv do cómic, senón unha característica máis do personaxe? Nese
sentido, no colectivo temos dous obxectivos: por unha banda, que, sendo unha minoría oprimida, a nosa historia saia á luz, testemuñe; e por outro, que, como vostede di, a miña identidade de xénero e sexo non sexa limitante e determinante na miña vida, e nun cómic, por exemplo, que o lesbianismo non sexa máis que unha característica máis do personaxe que está a vivir unha aventura. Neste momento, na realidade que vivimos, ambos son moi importantes.

Podes descargar o cómic no seguinte enlace.