A limitación imposta por Estados Unidos ás importacións de produtos chineses xerou bulicio fiscal. Ao principio do furacán, Donald Trump anunciou que elevaría os aranceis ás importacións de aluminio e aceiro de China. A resposta de China foi cargar as importacións de bens de 128 nos Estados Unidos de América. Despois, Washington decidiu aumentar os aranceis para moitos dos bens importados de China. A competencia abriuse perigosamente.

En calquera caso, China está a actuar con rigor en dous aspectos. Por primeira vez, segue avanzando nas políticas de reformas e de apertura para que o seu desenvolvemento económico avance. Estas medidas foron eficaces durante moitos anos para o crecemento económico de China e o beneficio da sociedade, por exemplo o descenso da taxa de pobreza. Por tanto, o país oriental non ten ningunha razón para cambiar a súa estratexia de apertura.

En segundo lugar, o conflito entre os dous países é inevitable, xa que a economía americana está inmersa nun déficit comercial sostido desde hai tempo, sobre todo no déficit que ten con China. China sabe que é imposible manter durante moito tempo unha posición comercial desequilibrada con Estados Unidos. Aínda que fai un esforzo por aumentar as importacións de América do Norte, estas non aceptan aumentar as exportacións de bens da época tecnolóxica chinesa. No marco da innovación, Estados Unidos quere evitar que China desenvolva industrias de alto valor engadido.

É máis, o culpable deste déficit comercial non é China, senón a posición do dólar. De feito, sen grandes méritos económicos, o dólar segue sendo hexemónico no sistema monetario internacional. A desvalorización do dólar necesaria para reducir o déficit comercial de Estados Unidos poría en cuestión a súa posición hexemónica.

Este conflito comercial é o conflito entre as moedas. En concreto, China publicou na Bolsa Internacional da Enerxía de Xangai os intercambios de cru de petróleo cru denominados yuans (moeda chinesa). Este pequeno paso mostra que China impulsa a liberalización e internacionalización da súa moeda para que algunha vez se converta nunha divisa internacional para a reserva de yuana.

Doutra banda, pódense prever dous efectos adversos que non se axusten aos obxectivos do novo proteccionismo de Estados Unidos. Por unha banda, a reforma fiscal anunciada por Trump, que ten como obxectivo reducir os impostos, aumentaría o déficit público e, por tanto, o déficit comercial. E en segundo lugar, como as medidas de protección van supor un incremento dos prezos internos, a Fed –o Banco Central de EE.UU.– vai acelerar os tipos de interese para limitar a inflación. Deste xeito, aceleraríase o cambio cara atrás no ciclo económico expansivo de Estados Unidos, que xa se intúe.

No hipotético conflito comercial entre China e EE.UU., e en divísalas, os segundos perderían máis. Máis aló das razóns de política económica anteriormente mencionadas, outros elementos estruturais que veñen de antemán son decisivos para que Pequín apareza a súa posición de forza. Os índices de dependencia da economía estadounidense respecto de Chinesa veñen de hai moito tempo, sobre todo do enorme déficit comercial e da enorme débeda de Estados Unidos dos prestamistas chineses. Todos os anteriores gobernos de Washington fracasaron nas súas medidas para facer fronte ao grave perigo que supón o cambio de potencia económica. O resultado lóxico é que se acelere esa transición se a iniciativa unilateral de Trump leva a cabo dunha maneira crúa. n