Non todas as manifestacións teñen o mesmo sabor. O que se organizou o 4 de maio para expresar en voz alta a queixa das ikastolas deixounos cunha sensación agradable. 7.000 nenos, pais, profesores, traballadores e euskaltzales reunímonos a través dunha alegre e colorida tamborrada para responder á persecución que vén de París. As 36 ikastolas de Lapurdi, Baixa Navarra e Zuberoa están en alerta vermella. Nesta ocasión, os postos en xogo son os de profesor. Haberá 230 alumnos máis nas ikastolas durante o próximo curso. Necesítanse 25 postos de profesor, pero o inspector de Academia comunicou a SEASKA que non crearía ningún posto.

A falta de profesorado influirá directamente na calidade do ensino e afectará a 2/3 das ikastolas. En concreto, con menos profesores iranse acumulando máis alumnos por aula. Coas aulas de 45 alumnos, os primeiros prexudicados serán os que máis atención precisen: os nenos con discapacidade, os alumnos que non escoitan o eúscaro fóra da ikastola e os que teñen dificultades escolares.

No fondo, esta pica do Estado non é máis que a sucesión dunha longa serie do pasado. Onte, sacudindo a pantasma da Lei Falloux, impedían que as ikastolas colaborasen cos recursos públicos. Hoxe prohíbese a presentación das probas en eúscaro. Mañá tratarán de conxelar os postos de profesor. As nosas linguas están no punto de mira para os altos funcionarios e decisores de París. E a canle de transmisión máis eficaz que ten o eúscaro, hoxe en día son as ikastolas en Ipar Euskal Herria.

13.500 alumnos estudan eúscaro nas escolas de Iparralde. O 25% son escolarizados en ikastolas, e o 75% en centros públicos ou giristinos en paridade de hora ou nos 3-6 anos en eúscaro. Nos últimos vinte anos, sabendo que a transmisión familiar do eúscaro reduciuse en dez puntos, son necesarios todos os modelos (ikastola, público, giristino)... pero é o único eficaz na transmisión do idioma. O único modelo que euskalduniza plenamente aos nenos e nenas é a ikastola. O único modelo que propón unha inmersión real é a ikastola. E o único modelo que tivo un crecemento do 80% nos últimos trece anos foi a ikastola. Sábeno todo en París e queren obstaculizar esa progresión.

Na nosa contorna, o perfil dos pais e nais da ikastola cambiou moito nos últimos anos. Cun pouco de nostalxia, a tentación de idealizar unha ikastola que nunca existiu é rápida. Pero é evidente que a adhesión deste pobo ás ikastolas e a capacidade de mobilización de SEASKA aínda son rápidas. Esta batalla non é a primeira e teremos que gañala. No camiño da recuperación, o eúscaro conta coa axuda das ikastolas humanas, cidadás e transformadoras.