Os bosques son comestibles; si, si, os bosques comestibles. Chámanse “bosques comestibles”, sobre todo porque a creación e o coidado do bosque fanse a través da alimentación.

Ademais da primeira, cada vez é máis habitual que se aproveite algo do bosque para comer. Algúns queren recuperar os antigos costumes e a alimentación o máis estrita posible: a paleocomida ou a dieta paleolítica. Ao parecer, naquela época o que viña dos bosques é o máis comestible: animais e plantas.

É máis habitual ir ao bosque e recoller alimentos como cogomelos, trufas, espárragos verdes, etc. Coas plantas medicinais tamén temos unha historia incrible, e todo parece indicar que tamén temos futuro. Cada vez vexo máis a miúdo as convocatorias de talleres e cursos para traballar esas herbas. Tamén para cultivar plantas silvestres comestibles: cales son comestibles, cales non, crus ou cociñados... Non nos estraña que nos traian unha flor ou unha folla do bosque que nos acompaña dunha ensalada ou de calquera outra comida.

Hai pouco contoume unha lagosta sobre como recollen, lavan e conservan en sal as follas de Acer spp (Acer spp) no bosque de outono en Xapón e logo cómenas espumosas. Dise que este alimento só pódese atopar en lugares moi concretos.

A quen non lle han derretido as novas puntas dunhas e outras plantas que a primavera trae no noso interior? É un lugar moi concreto, o costume para comer as flores do Olmo de Fitero (Ulmus spp) do sur de Navarra; como na ensalada, cóllese directamente da árbore e tómase na boca. Chámano “Txopeta”. Nada máis tenro!

En Estados Unidos e Xapón cómese a puntta enroscada da nova folla primaveral dos helechos. No Xapón non sei de que especie, pero a avestruz máis apreciado en Estados Unidos é o garo, Matteucia struthiopteris. Aliméntanse a ambos con ou cocida en Salmuera. O capricho de pouca xente, en lugares moi concretos.