De neno fixen o papel de locutor de radio, picando unha caixa de zapatos, volvendo as costas. Ao entrar a televisión en casa, fixen unha televisión de papel cun buraco no lado da pantalla e pasei as cintas de papel que debuxara, debuxando as series. Tiña o costume de escribir revistas que só a familia vía. Nos xenes debía de ter paixón polo xornalismo. Pero non. Aínda que pensei, non estudei xornalismo porque, entre outras cousas, no País Vasco só podíase facer no Opus de Pamplona. Ao final, quedei en Bilbao e saquei outra licenciatura que case nunca usei na miña vida.

Na universidade coñecín aos mozos da banda Pott en Bilbao A Vella: Bernardo Atxaga, Ruper Ordorika, Joseba Sarrionandia... Non direi que fomos amigos, pero si que chegamos a ser amigos, e até hoxe despedímonos si viámonos. O caso é que máis dunha vez tentaron animarme a escribir algo na revista literaria que publicaban. No mesmo tempo coñecín a Xabier Gereño, que creo que foi inxustamente esquecido e ninguneado, e a ver por que non escribía ou escribía novelas. Eu sempre non, porque a literatura non me atraía.

Non atraía á literatura, pero si ao xornalismo. E empecei a colaborar na revista Anaitasuna: dobrando, pondo selos... ata que Tomás Trifol, nomeado director, ofreceume facer “outras” reportaxes, porque quería renovar a revista, era demasiado seria. Respondín que si. Escribía sobre todo de teatro, de cabaret e cousas polo estilo, porque era o que máis me gustaba. Unha vez comezada, non podo pararme, e a pesar de ter outro traballo, dediquei toda a miña vida a colaborar en moitos medios, tanto en prensa escrita como en radio e televisión, tanto en eúscaro como en castelán.

Unha vez escoitei a Harkaitz Cano unha anécdota relatándolle como coñecera a Paul Auster. Gustoume moitísimo. Recordo que terminaba dicindo: “Eu son o home que pisou a Paul Auster”. Pois ben, na última clase que dei antes de xubilarme, tiven a idea dunha anécdota que me ocorreu a min, a quen apenas contei. Ao mesmo tempo que estaba en Anaitasuna, Joseba Sarrionandia colaboraba en Zeruko Argia. Un día non tiña tempo de escribir o seu artigo semanal e pediume que lle substituíse. Así se publicou o meu primeiro artigo neste semanario, aínda que non lembro si aparecese polo meu nome ou polo seu. En calquera caso, parafraseando a Cano, así terminei a miña última clase, dicíndome: “Eu son o home que foi o negro de Joseba Sarrionandia”.